Çështja shqiptare, ndonëse u injorua, nga shkaku se shqiptarët nuk kishin statusin e kombësisë, por trajtoheshin në përputhje me përkatësinë fetare (milleti osman ose romej), kërkesat e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (mbrotja e territoreve nga copëtimet dhe autonomia në kuadër të Perandorisë Osmane), që iu dërguan Kongresit si dhe kundërshtimet që iu bënë vendimeve të saj me anën e luftës së armatosur po edhe me formimin e Qeverisë së Përkohshme në vitin 1880, nxorën në dritë nacionalizmin shqiptar mbi përkatësinë gjuhësore,si një lëvizje politike, që vuri në binarët e pandalshëm historik pavarësinë e Shqipërisë, më 28 nëntor 1912.
