TETËRSIM
Rrimë e presim të nesërmen,
të vijë plot shpresë,
të prekim lumturinë e munguar,
fshehur mjegullës jetë
e të na pushtoj drita.
E mundimshme ta lëmë veten të lirë,
por më pas e pakontrollueshme
të kufizohemi prej tundimit të misterit,
se egoja na shtyp idetë,pasionet.
Heqim dhe vëmë shpesh kufijtë
mes njëri-tjetrit.
Reaksionet e brendshme të ndërgjegjes
na çojnë në ekuilibër të përkohshëm,
përfundimisht të pavarur nga graviteti,
se gënjeshtrat e ëmbla i kemi thënë
për të larguar mërzinë e çasteve të trishta,
por shpesh kemi thënë të vërteta të frikshme
krejt të dehur,fshehur pas eklipsit hënor
e tani asgjë nuk i lidh më botët tona të largëta,
ku monologu i heshtjes rënkon në ajër
se me iluzione të rreme jemi gënjyer
mëngjeseve pa ngjyrë,
kur trillet e shpirtrave zgjohen prej delirit,
kur ankthi godet,kafshon e dhembjet mbytin
e ndjesi të idhëta sundojnë naivitetin
e lidhur pas rrënjëve të thara të shpresës
kthyer në të tjerë njerëz
të rrethuar me mure izolimi,
kur nuk ka më sfida,
etje për eksplorim bote,
lojë shqisash,ndjenjash,
dëshira të zjarrta,
përbuzje rutine,
thyerje të ditënetëve,
arratisje prej botës së gënjeshtërt,
ëndrra të përbashkëta,egoizëm.
se zgjimet e reja tjetërsojnë,
se meridianët e largët
nuk kthehen dot në paralelë
dhe as paralelët në meridianë.
PËRJETIM
Nën instiktin e mallit
rikthehet shikimi dritares virtuale
nën ritualin e pazëshëm
të psherëtimës rituale:"Eh!"
Shpirti në drithërimë
pret një portret të shfaqet,
të dëgjojë melodinë e zërit,
të kthjellojë qelizat e kujtesës
në ngujesën larg zhurmës
përballë ideve ekuilibruese,
të paparashikueshme
të tabelave të ndaluara
se gjërat ndryshojnë përditë.
Pamjet lëvizin,
kujtimet kthehen në të shkuarën,
era kujton magjitë e dikurshme,
kurse njerëzit më shumë përtojnë
mundohen të vonojnë ikjen,
se lodhin pyetjet
për kujtimet e vdekura,
për stuhitë e dikurshme,
për buzëqeshjet e sajuara,
për thonjtë e kohës në fytyrë
se truri i mpirë nuk reagon
e ka regjur shiu e bora
nuk do t'ia dijë për rreze dielli,
se shqetësimet e përditshme
e justifikojnë ftohtësinë,
shikimin e fikur ngulitur diku,
qetësinë e rreme,
forcat e padukshme
që vijnë rrotull,
që vrasin shpresat,
që thajnë mendimet,
që shoqërojnë hapat e ngathët
drejt mbijetesës së ftohtë,
ku vetëm dëlirësia gjallëron
mendimet e palëvizshme
e zbut egon fajtore.
Evocazione
TI DHE UNË
Si dy kalimtarë të pafajshëm
Rendim njëri pas tjetrit
Shpresave të vonuara
Errësirës së padukshme
Ndjenjave të ndrydhura
Të fatit të lodhur,
që shfryn
Faljen e kohës së vetmuar,
frikën e ethshme nën lëkurë
ma vënë
Të një malli të brishtë
që drithëron trupin
Dhe kërkon paqen
Në një ditë rutinë
dritës së re
që në shpirt ka nisur
kam gjetur rrugën.
Era e Re
Rregullat e vjetra
po humbasin përgjithnjë.
Kudo ku shkojmë
me maskë si fre,
guida në dorë,
mbajtje distance,
forma të reja,
përjetime ndryshe,
mbrojtje fryme,
kufij të rinj për shpirtra
përqendruar vetëm te familja.
Stop molepsjes,
nga prekja,puthja,
shkëmbimi.
Neutralizimi i atomit,
vjen nga vetëizolimi.
Komunikimi vetëm mes qelqit,
ku dialog e debat bëhet me veten
mbyllur në skafandër.
Gjurmët e mendimit formësuar
mbi fjalën e shkruar.
Enigmë e fshehur fati
që numëron ditët
e vitit të brishtë
për të nxjerrë përfundimet
e sekretit të Erës së Re,
ku të gjithë flasin
për Komedinë hyjnore
me shpirtin në duar
të Dante Aligerit,
ku të parët e përtejbotës
presin të marrin
të infektuarit e fundit.
EKUILIBRUESE
E shpërfill indiferencën
duke buzëqeshur ëmbël,
se jam frymë e pafajësisë,
mbushur dashuri e poezi
se lutem me krahët e hapur
drejt qiellit të heshtur,
kur zgjohen e flenë yjet
e brenda meje ndrijnë
thërrmijat e dritës magjike
që presin të shpërthejnë
në çdo fjalë të shkruar
për kufijt e vetes
e lirinë e çdo qenieje,
për secilin agim
e secilën buzëmbrëmje
për shpresat e së nesërmes
mirëdashëse,ekuilibruese
për klimë miqësore,humane.
Duke jetuar pa iluzione
me gjykim të fortë e shpirt të lirë.
