Një burrë Presheve e kapi paniku,
Mbeti pa gogla me të rënë nga fiku!
Të mbetesh pa to sikur s'ka kuptim,
Sidomos për femrat që i kanë fiksim!
Vendosi prej jetës të ndahet si burrë,
Nga kulm i shtëpisë të hidhet me turr!
Të luaj me gogla ç'e mësuar si shpesh,
Por, tani që fati aspak s'i buzëqesh!
Thirri të shoqen për t'i marrë hallallin,
Prit!- I thotë ajo, ku ma pate hallin?
Po i ftoj mikeshat e mëhallës sime,
Për të mos mbetur mbrapa dyshime!
Më pas nga dhoma del me dëshmitare,
Të shoh pse i shoqi nuk po hidhet fare?!
Flet burri nga lart, me shpirtin në fyt:
-Lypet me pas gogla edhe për m'u mbyt!
