Lumturia është vetbraktisja që në mesnatë na shpie në shtëpinë me portokalle dhe limonë, ku hyjmë në majë të gishtave, pa na u bërë vonë fare për policët që kontrollojnë çdo lëvizje tënden. Lumturia është aroma e jaseminit që ka lulëzuar poshtë dritares ku mbështetem, ndërkohë që ti përkulesh dhe këput një tufë, të cilën ma ofron së bashku me druajtjen tënde.
Është një dhomë, mjerimi i së cilës nuk më bie më në sy, as poltronat e saj të lyrosur dhe rrjepur, as zbukurimet e palezetshme, as diplomat absurde nëpër korniza, sepse ti je pranë meje. Është edhe një puthje që s’e pret të jetë kaq e turpshme, ndërkohë që era fëshfërin mes degëve të ullinjve dhe na sjell ninullën e detit. Është një lot që papritur rrëshket mbi faqen tënde ndërsa më pëshpërit:
– Kam qenë kaq i vetëm. Nuk dua të jem më vetëm. Betohu se nuk do të më lësh më kurrë.
– Është fytyra jote serioze, sytë e tu të mallëngjyer që mbyten në sytë e mi të mallëngjyer, krahët e tu të druajtur që kërkojnë të mitë, edhe ata të druajtur, sikur të ishim dy të rinj që takojnë për herë të parë dashurinë, mbase sepse e ndjenim se po përgatiteshim të shlyenim një rit prej të cilit do të vareshin vitet tona të ardhshme. Lumturia është heshtja e gjatë, çuditërisht e gjatë, ndërkohë që buzët tona preken me hezitim, për t’u bashkuar me bindje, e trupat tanë që lidhen pa druajtje, bashkohen me vendosmëri për t’u shtrirë, duke u prekur në errësirë, për t’iu afruar shtratit, të gëlltitur nga lumenj ëmbëlsie që verbojnë, duke kërkuar gjeste dashurie të harruara, të shumëdëshiruara, e ndërsa na vijnë në mendje penetrohemi me harmoni, përsëri e prapë, ende, sikur kjo gjë duhej të zgjaste përjetësinë.
– Më pas, të lodhur, vështrojmë njëri-tjetrin në sy, me kokat mbështetur në të njëjtin jastëk e ti më thua:
– S’agapo tora ke tha s’agapo pantote – të dua tani e do të të dua përgjithmonë….
