TABU
Vdesin kujtimet
e i varrosim në fushën e kujtesës
U këndojmë rekuiem
rreth altarit të arsyes
mospërfillës për dhembjen e shpirtit
Humbasim çasteve të papritura
të erërave të kohës
hutuar prej trishtimeve
që presin të bien
Si gjethet e thara të vjeshtës,
rrëmbyer si shirat e parë
përthithur ethshëm prej tokës
Kurse në zemër hapur
rri sarkofagu i dashurisë
tmerruar nga sëmundja
Maskuar maskave shumëngjyrëshe
si fre i lirisë së shprehjes
ku leximi i buzëve u kthye në tabu.
VENDLINDJES
Vendlindja ime
lidhur ngushtë me një lumë e një mal
ku midis tyre shtrihet gjithë bota ime
që ndjek meridianë zgjatur përtej tyre
Në fluturim mbi gjurmët e të parëve
ku gjyshi im është një bredh i blertë
e gjyshja ime një zambakë i bardhë
hallat e mia manushaqe pranvere
Xhaxhallarët e mi dy lisa të heshtur
Rend shpirti im mes tyre çdo natë
janë gjaku im që më vë në lëvizje
pjesë nga e shtrenjta vendlindje
e unë një thëllëzë që fshihem mes tyre
e shuaj mallin që digjet syve
e pikon dritë vegimesh të ndritshme
ëndrrash vezulluese me drithërima dëshirimi
dihama dhimbjeje,dalldi përjetimi
Shkreptima mendimi për shpirtëroren
plot trajta të larmishme
Për ty vendlindja ime.
