Nuk ka më bukur
se të jesh mes oborrit të shkollës
ku zërat fëminorë gumëzhijnë pa reshtur
e mes engjëjve të bukur merr jetë gjithçka
E ku mësuesit janë Shenjtët e Dijes
me fjalën magjike në buzë
drejtojnë jetët e Ardhmërisë së Re
e shkronjat e fjalët marrin vlerë
Veç në gojën e brezit dijedashës
që ëndërrojnë lartësi të reja
në sfidë të vazhdueshme me kohën
përtej horizonteve të panjohura
Me brohoritjen e përjetshme"Carpe diem!"
se jeta është plot çaste të thjeshta
që e kanë të shtrenjtë shpresën
në lumturinë e përditshmërisë së papërsëritshme.
*Carpe diem=Kap ditën
EDHE DHIMBJA FLET
Dhimbja përpëlitet vargjeve
shpesh qesh se nuk qan dot,
por qan fort shumë herë,
Flet heshtur gjuhën e trupit,
mbytet në ngjyra të zbehta,
ka raste kur ngrin krejt ,
ka raste që fshihet skutave
e gënjen aq besueshëm
Dhimbja flet aq bukur
është oratorja e përsosur
me eksperiencën më të gjatë...
LARG ILUZIONEVE
Të vetmuarin nuk ka kush ta braktis,
nata i thyhet nën këmbë,
jeta i shndërrohet në melodi të çmendur,
një vorbull pikëllimi e shpresave të zbehta,
për të shpëtuar nga bota e pakuptimtë,
të iki, veç të iki dëshiron
pavarësisht se ku e në çfarë cepi globi
të shkojë ndoshta për pak më shumë ngrohtësi
Larg iluzioneve të së shkuarës,
me kredi të së ardhmes.
Të arratiset nga kështjella e rreme
e ndjenjave të pashpjegueshme…!
