Shkel,
ne tokën e lagur
nën këtë qiell blu,
shi gjethesh derdhur
-shkujdesur.
Dehem,
me koktelin: dimër-verë.
Ç’kolor magjeps:vjeshtë.
Vjen,
Era e me fërshfëllon
ca fjalë të pa thëna,
“Me thërret ai qiell”...
Zgjohen një nga një
ënderrat e përgjumura
marrin krah.
Jam,
në aheng,
me ata shpirtëra qe dikur
janë deh nën këtë qiell,
me këtë kolor
në këtë shi gjethesh…
Flatroj,
me ënderrat e lagura
që përnjëherë u zgjuan
ngjitemi atje lart.
-bëhemi jetë!
Intermeco:
më grabit momenti
më merr me vehte,
më bënë Heshtje....
***
Pastaj pyes vehten:
Ku më thërret ai qiell ?
Ç’mall kam, mbi cilin dhe?
Sa larg,e sa afër
sa afër,e sa laaarg?…..
Është çast!
Zemrat rrahin ne distancë
-larg e larg
bëhen zogjë shtegtar
-varg e varg
bashkohen prap ne vals
-atje diku lart...
Epilog:
Ai qiell e ky qiell
përqafohen
-behen NJË!
Ështe një planet.
Ështe një legjendë.
Ështe një QIELL!
-thuret një Baladë!
