Cikel poetik nga krijuesja Bukurie Buçpapaj.
Poezia ime
Unë dhe ti poezia ime
Do jemi mike të vërteta
Pasqyrim i ndienjes sime
E i vargjeve të mia të sinqerta
Do jemi mike të pandara
Këtë ta siguroj për jetë
Shpresoj që perëndia e fuqishme
Të më jap jetë e të frymoj
Të jap ty shpirt nga shpirti im
E vargjet të rrjellin pa u ndalë
Të jap frymë nga fryma ime
Sa të jemi unë e ti gjallë
Nëse unë vdes e shtrejta poezi
Dua sa dua që të jetosh ti
Dua që vargu im mbi ty
Të bëhet kushtrim për njerëzi
Së njeriu vdes por jo vepra e tij.
Ishe një ëndërr
Ishe një ëndërr që flije tek unë
Sa thell të mbaja në gji
Idhe një ëndërr aq e bukur ti
E pyes veten a do realizohej se di
Ishe një ëndërr që fleja e ngrihësha me ty
Por ti nuk ishe një ëndërr dashurie
Por ishe një ndiesi shpirti prej vitesh
Emri yt i bukur quhej poezi
Ishe ëndërr e bukur
Nga dora s’të lëshova kurrë
Se shpirti im për ty është i etur
Sa vargjet e mia bi ty derdhen si lumë.
Sytë
Pasqyra e shpirtit
Janë sytë e tu
Të qeshur
Buzëqeshja jete
E korrupton edhe djallin
Flokët e gjatë
Mbi supe hethur
Sa shumë ma shtojnë zjarrin
Buzët e tua të kuqe si qershi
Ia marrin shkëlqimin hënës
Qukat e tua në faqe
Sa shumë t`i du
Moj çika e bukur e Dardanes
Buzëqeshja jote pranverë rrezaton
Floku i gjatë krahërorin ledhaton
Magji e rrallë rritë me ujë të Valbonës
Moj çikë Malësie çikë e Tropojës.
Bregut të detit
Deti me valët e dallgët
E ti që rend si flutur bregut të tij
Ti edhe deti o ç’ngjajëshmëri
Keni të njëjtën ngjyrë të syve
Si deti i kaltër je edhe ti
Ti edhe deti jeni vërtet magji
Me bukurinë tuaj
Magjepsni çdo njeri
Ti edhe deti natyrë e trazuar
Herë të qetë e herë të rebeluar
Ti edhe deti jeni vërtet magji
Frymëzim erdhet për mua.
Njerëzit janë pak të çuditëshm
Ne jemi pak të çuditshëm në fakt
Perëndia na krijoj
Pa asnjë mëkat
Po sa keq kur rritëmi
Me djallin bëjmë pakt
Veten e pyes herë - herë
Si u bëmë kaq të mjerë
Përse njeri -tjetrin e lendojmë
Dhe gabimin se kuptojmë
Provoni hyni në botën e një fëmiu
Aty nuk ka asnjë pike sherri
Të kënaqet zemra e të mbushet shpirti
Se sheh veç ëndërra e lumturi
Se e tillë është bota e tij
A nuk mujmë të jemi pak njerëzor
E të bëjmë vepra të mira
E mos të jemi kaq mizor
Sa të bëjmë veç marrëzra
Mendo ulu e kujto
Se një ditë nuk je më
Çfarë bëre ti analizo
Besoj keq s`do bësh më
Botë e shkurtër është kjo jetë
Andaj mos u mashtroni
Bëni mirë kurrë pa u nda
Të pastër të perëndia të shkoni.
Copëza jete
Mora copëza jete
Nga jeta ime
Si një pasqyrë e thyer
Mundohem t“i mbledh e t`i ruaj
Si një gjë më të shtrejtë e të vyer.
Përballë pasqyrës
Përballë pasqyrës
Unë dhe ti
Njëra imazh
E tjetra je ti
Cila është me e sinqertë a e di
Por të dyja jemi një
Përballë pasqyrës
Un e ti
Duke analizuar
njera -tjetrën
e di
Përballë pasqyrës
Unë e ti
Imazh me emrin
Njeri
Përballë paqyrës
Unë e ti
Xhelozojmë njera- tjetrën
Unë më e mirë
A po t`i
Harrojmë të vërtetën.
