Mjalti i buzëve dhe puthja është një simbol i dashurisë, i festuar në të gjithë botën. Dita Ndërkombëtare e Puthjes festohet çdo vit më 6 Korrik. Kuptimi i puthjes ndryshon në varësi të zonave të globit. Kështu, një puthje mund të shprehë ndjenjat e dashurisë, pasionit, afeksionit, respektit, miqësisë ose fatit. Vlerësohet se në jetën tonë ne marrim 25.000 puthje dhe në total kalojmë disa javë të jetës sonë duke u puthur. Ideja e një dite kushtuar puthjeve i përket britanikëve dhe Kombeve të Bashkuara që kanë caktuar një ditë për këtë gjest fisnik dhe të butë që festohet në të gjithë botën. Duket se është një gjest i thjeshtë i butësisë jashtëzakonisht personale, por filozofët, historianët dhe antropologët, shkrimtarët, piktorët, skulptorët ose krijuesit e filmave, janë marrë me puthjet dhe e kanë hulumtuar shkencën e puthjes.
Puthja rrëfen dashurinë, pasionin, dëshirën, miqësinë, besimin, respektin, nderimin, mirënjohjen, por edhe tradhëtinë apo hipokrizinë. Puthja konsiderohet si dhuratë shpirtërore, prindërore, birërore, vëllazërore, miqësore dhe zyrtare. Legalsht e ligjshme ose e ndaluar, jepet me kënaqësi ose vidhet, kërkohet apo edhe shitet mirë. Jo ne, por Brunilda e ka thënë këtë. Përsëritja është nëna e studimeve. Vlen ta përsërisim se se në jetën tonë ne marrim 25.000 puthje totalisht dhe kalojmë disa javë të jetës sonë duke u puthur. Shumica e njerëzve anojnë nga e djathta kur puthen. Dy të tretat e njerëzve i mbajnë sytë mbyllur, dhe një minutë puthje konsumon 26 kalori. Duket gjithashtu se burrat që puthin partneret e tyre në mëngjes, para se të shkojnë në punë, kanë një pagë më të lartë se ata që e e anashkalojnë këtë gjest.
Antropologët kanë arritur në përfundimin se zakoni i puthjes ka të bëjë me mbijetesën e specieve dhe kimistë dhe biologë të cilët kanë analizuar në detaje reaksionet kimike të shkaktuara nga puthja, thonë se është ekuivalenti i një vaksine natyrale ose ilaçi që e bën trurin të sekretojë të njëjtët neurotransmetues. dhe nëse hedhim parashutë, bëjmë kërcim banxhi ose vrapojmë, nëse, përkundrazi, do të ishte një shpërthim i sëmundjes. Por përtej statistikave, puthja mbetet në radhë të parë një gjest romantik dhe më pas një ilaç i mirë natyror, kundër stresit dhe rrudhave, për të përmirësuar qarkullimin dhe për të lehtësuar dhimbjen. Kjo shpjegon pse kur nënat puthin fëmijët e tyre që qajnë, dhimbja fillon të zhduket. Puthje dhe puthje. Puthje dhe adhurim. Duket se puthja u fut në jetën publike nga romakët të cilët puthnin statujat e perëndive si një formë e nderimit fetar, por edhe unazat ose rrobat e sundimtarëve në shenjë bindjeje.
Puthja në faqe ishte një formë përshëndetjeje ose shenjë zyrtare e një kontrate. Sidoqoftë, perandori romak Tiberius, e ndaloi puthjen, në një përpjekje për të parandaluar përhapjen e një sëmundjeje të quajtur "mentagra", e cila shpërfytyroi të prekurit. Në Greqinë e lashtë, pozicioni në shoqëri diktonte mënyrën e lejimit të puthjes: në faqe ose në gojë - për ata të të njëjtit rang, mbretërit puthnin këmbët e tyre, dhe eprorët e tyre puthnin dorën. Lutjet ndaj Zotit përfunduan me një puthje në gojë dhe zakoni është ruajtur edhe sot e kësaj dite, njerëzit puthin ungjillin, kryqëzimin, ikonat dhe reliktet e shenjtorëve. Papët puthën tokën për të përcjellë bekimin e Zotit. Gjesti ruhet edhe sot në vizitat papnore. Dhe për atletët fitues, puthja e tokës është një shenjë e fitores dhe mirënjohjes.
Puthja e dhëndrit si një simbol i dashurisë së përjetshme e ka zanafillën te romakët. Në ceremonitë fetare të martesave, puthja e nuses dhe dhëndrit është një simbol i bashkimit shpirtëror, i dashurisë, harmonisë dhe prosperitetit. Puthja e ndaluar. Rreth 10% e popullsisë së botës ose nuk e dinë ose nuk e pranojnë puthjen, dhe në disa kultura, zakoni zëvendësohet nga shenja të tjera të dashurisë. Në disa vende aziatike, puthja në publik është e ndaluar dhe e dënueshme me ligj. Eskimozët thjesht prekin hundën e partnerit të tyre, pastaj marrin frymë thellë dhe nxjerrin frymë thellë për të shijuar "shijen" e partnerit të tyre. Më në fund, të dy partnerët prekin faqet e tyre për disa çaste. Për Lapps në Evropën Veriore, puthja është gjithashtu tabu, ndërsa gratë dhe burrat në një komunitet priren të notojnë të zhveshur së bashku.
Fisi Tsonga i Afrikës së Jugut është i neveritur nga pamja e evropianëve që e praktikojnë puthjen si symbol dashurie. Ka pasur raste gjatë gjithë historisë kur, për shkak të epidemive që prekin qindra mijëra viktima, puthja është ndaluar me ligj dhe madje është ndëshkuar me vdekje, për shembull gjatë epidemive të murtajës në shekullin e 15-të. Por edhe tani ka shumë ligje të paktën të çuditshme në lidhje me puthjet. Për shembull, në shtetin amerikan, në Indiana, është e ndaluar që një burrë me mustaqe të puthë normalisht dikë, dhe në Connecticut është e ndaluar që burrat të puthin gratë e tyre të dielën. Puthja vëllazërore, e përdorur gjithashtu midis politikanëve, kombinon zyrtarisht gjestin e një puthjeje me atë të një përqafimi. Disa mendime e konsiderojnë gjestin një azhurnim të përhershëm të tradhtisë së Judës.
E bukur dhe hijërëndë duket poezia e Remzi Bashës, që nga vëllimi i tij i parë e deri te ky i fundit (Mjalti i buzëve tua). Respekttë veçantë për mënyrën e të shkruarit, për ndjeshmërinë ndaj femrës dhe atdhetarizmin e tij. Poezia nuk do shkollë. Ajo është një dhunti që ia ka falur Zoti njeriut. Poezia është pasqyra e shpirtit ku reflektohet bukuria. Ana Xh. Hoxha nga Amerika na thot shkurt e shqip: Lërini njerëzit e frymëzuar të shprehin dashurinë në vargje ashtu siç e dinë! Ajo thekson më tej: Kam parë edhe njerëz të shkolluar që shkruajnë poezi pa rimë dhe me plot gabime. Mendimi im është se secili ka të drejtën të shkruajë dhë të shprehet aq sa di. Për mos t’u zgjatur më tepër, poetët e shkolluar ta lënë të pa shkolluarin të lulëzojë drejt artit! Si gjithmonë, përshkrimet erotike të Remzi Bashës të bëjnë t’i lexosh më një frymë poezitë e tij. Më pëlqen pena e tij që nëpërmjet artit sjell para nesh ngjarje tronditëse, e pse jo, reale dhe sentimentale.
Lirika e Remzi Bashës vjen si një trashëgimi e bekuar nga gjaku ilirik dhe fisnik. Poeti vjen para nesh me arritje të vullnetit të tij si një tribunë e atdhedashurisë dhe e vazhdimësisë së dijes dhe kulturës së fisit. Urime dhe suksese në udhëtimin e tij drejt arrdhmërisë, duke e përfaqësuar vendin që e mirëpriti, duke u bërë një zë i veçantë në raftet e bibliotekës letrare të mërgatës shqiptare. Poezitë e tij janë plot ndjenjësi e muzikalitet. Të ka hije t’i lexosh e rilexish. Pse? Sepse të mbushin me ndjenja e shije për jetë. Remzi Basha, si gjithmonë, shkruan dhe përshkruan shumë bukur. Ai të mban të gozhduar deri në fund me magjinë e të shkruarit.
Çdo gjë e bukur rrjedh si uji i krojeve të vendlindjes së tij. Sa bukur flet Remziu për lulet, për fluturat, për Afërditën e tij, për sokolat dhe për sokoleshat e Dardanisë, për të kaluarën tonë, sa të bukur dhe po aq të trishtë. Ai na jep një poezi kaq të bukur e të mallëngjyeshme. Shkrimet e tij na kanë bërë të kuptojmë se duhet të jesh një njeri i drejtë, i ndershëm dhe i prëgatiur. Vargjet e këtij libri janë nga shkimet më të duhura e më të vlefshme për të gjithë njërëzit e ndërshëm dhe për rininë në veçanti. Të lumtë për kurajon, për pjekurinë dhe për inteligjencën që të karaktërizon! Urime dhe suksese deri në fund të jetës Suaj!
