Pa ngjyrë...
Pafajësia lëngon
prej brejtjes së mërive
nga çmenduria e botës
që nuk njeh pendim
po i jargavitet pushtetit të parasë
që tjetërson trajtat njerëzore
në molisje të pashpresë ardhmërie,
fshehur ajzbergëve të bashkëpunimeve
në udhëkryqin e jetëvdekjes
ku takohen kufomat e gjalla
pranguar prej mëkatit të përfitimit
që pa ngjyrë vërshojnë rrymës së kohës.
Kokrrat e ftonjve
Në ëndërr vjeshte,si Adami e Eva
ecim të dy në kopshtin me ftonj.
Kokrrat e verdha na ftojnë në mëkat,
veç nuk i kafshojmë
se janë shumë të forta
si e pamundura që na tundon shpesh,
por nuk e prekim dot
e të uritur mbetemi gjithmonë...
Vakumi ideal
Çast bosh,
që pret të mbushet
me të pathënat e heshtura
të misterit të errësirës,
që pret përthyerje drite
në pasqyrën e ajrit
të larë prej lotëve të Qiellit
ku nga përjetimi i zbrazëtisë
fillon ndjesia e mbushjes graduale
e shpërndarjes së eterit
prej ngjeshjes së çasteve të tilla
në vakum shpirtrash të derdhur
nga kupat prej mishi e ashti.
