Özdemir Asaf është një nga poetët turk i lindur në vitin 1923 në Stamboll. Ai ndoqi Fakultetin e Drejtësisë, Fakultetin Ekonomik dhe Fakultetin e Gazetarisë për një vit.
Ndërkohë, ai punoi dhe përktheu në gazetat Tanin dhe Zaman. Disa nga veprat e Asafit janë: “Yalnızlık Paylaşılmaz” (Vetmia nuk ndahet), “Benden Sonra Mutluluk” (Lumturia pas meje), “Çiçek Senfonisi” (Simfonia e Lules), etj.
Disa prej thënieve të tij
Martesa është vetmia e përbashkët e dy njerëzve.
Eja në vete! Aty po të pres.
Mos më fut në luftë me mungesën tënde, humbas!
Nuk është e rëndësishme nëse nuk vjen. Nëse do të vie do të bëhej më rëndësi!
Frikësohem mos të tjerët do të shohin atë çfarë unë shoh te ti.
Jo çdo kush që frikësohet ik. Por secili që ik është frikacak.
Vetmia nuk vie nga jashtë, ajo është në brendinë e njeriut!
Ndërkaq sa shumë kam qajtur, pa derdhur asnjë lot.
Po të më thoje prit, edhe po ta dija që s’do vish, do të prisja.
Një ditë do të mungoj gjithçka që ankohesh nga unë.
Më bëj të besoj në një gënjeshtër të tillë që i zgjat vërtetësia tërë jetën.
A ishte ky qytet për një person? Kur shkove ti mbeti bosh.
Të gjithë paskan dashuruar së tepërmi. Ndërkaq unë kam dashuruar edhe me mungesa.
