Ishte një çast, ai
Kur deshta
Të tërhiqem në vete
Si një eklips i papritur
Në zenitin e frymëzimit mbarsë.
U mblodha
Copë-copë nga ti
Dhe lashë pas
Ofshamat gojëhapura
Si tetovazhe
Të klithmave pa zë.
Ktheva në gjymtyrë
Përkëdheljet rrugë-rrugë,
Prej atje ku takoheshin
Horizontet tona
Diku mes qafës dhe gjoksit,
Aty ku, dikur, mbinin
Fusha lulëkuqesh
Në vend të fjalëve.
Shikimet mora
Nga mesballi yt
Dhe i ktheva në sy,
Të thellë, të errët,
Si gropë malli
Që di të krijojë
Mungesa në prani.
Puthjet, ato më të dashurat
Nga nënvetulla yte,
I shkëputa dhe i ktheva
Në buzë
Me shijen e musht
Të një poezie të re.
Ishte një çast, ai
Kur ktheva të gjitha në vete
E nuk dita
Ç'të bëj
Me veten e tepruar.
