Dikush troket
në dritaren time
Tingulli në xham
jehonë si një melodi
Si një perlë
me ujë të mbushur
Zbrazet duke u zvarritur
len gjurmë
Melodia në xham
më qetëson
Trokitjet mbi kulm
më shqetësojnë
Shiu me nguti
nuk ndalon
Përplasjet furishëm
kudo gjëmojnë
Unë doja një shi
që më qetësonë
Bukuria e tij
sytë t`m`i ledhatoj
Doja shiun
me bekim mbi tokë
Rrënjet e luleve
mos ti dëmtojë
Ti e ngjall natyrën
dhe kur do e mbyt
Sytë e lulëeve
në ty kanë mbetur
Me shpresë
në diellin e ngrohtë
Shi me zhurmë
mos raftë më tjetër.
VETMIA
Moj vetmi
që më shoqëron
Mbetëm unë dhe ti
e askush tjetër
Dua të të dëboj
nga unë
Por ti
nuk ikën prej meje
Grindem
me qetësinë tënde
Heshtja jote
më mundon
Paska edhe shoqërim
pa fjalë
Këtu vetëm unë
mund të flas
Fjala ime
nuk thyhet
Mendimet e mia
pranohen
Vlejnë
apo nuk vlejnë
Ti vetmi vetëm hesht.
SHKRONJAT E MIA
Dua të shkruaj poezi
por germat më ikin
Të shpërndarë kudo
nuk mundem ti mbledhi dot
Fluturojnë vërdallë
përmbi kokën time
Disa luajnë valle
dhe rocken-roll
Dhe ashtu mendja
disi nuk më punon
T`i lërë të lira
apo ti robëroj
Shkronjat e radhitur
nuk i zotëroj
Disciplinë nga unë
nuk durojnë
Nuk ju mora seriozisht
dhe mund të luani
Me mend jam lodhur
por shpirti ju kërkon
Nëse flas gjuhën e juaj
prap ju ktheheni tek unë
Me mirësi ejani e ofrohuni
pranë dorës time
Por nëse unë tërbohëm
më aspak nuk ju njoh
Do mbeteni përherë
në hapsirën e pafund
Pa u mbledhur
nga dora e askujt.
MALLKIMI
Nuk e di
a të zë mallkimi
Nuk e di
a ekziston
Nuk e di sa vlerë
përmbanë ajo
E di vetëm se një e panjohur
më mallkoi
A më zuri mallkimi i saj
nuk e di
Ende jetojë si gjithmonë
pa ndryshime
Në kokë më vinë vërdallë
fjalët e saj
T`i harrojë a të pres
jam në mendime
Nuk e meritova
se ti nuk me njeh mua
S`desha t`i përgjigjem
dëshirës tënde
Kundër shpirtit tim
nuk bëj gjë tjetër
Vetëm atë që ndjej unë
mundem ta shpreh.
KALTËRSIA E DETT
Kaltërsia jote magjike
më magjeps
Pafundësi e pa arritur
në syrin tim
Vezëllim rrezet e diellit
shndërrisin mbi ty
Valët e ngazëllyera
hedhin valle në lundrim
Bukuri e pa pëshkruar
më je ti
Kur kënga e dallgëve tua
si kor i akurduar fillon
Qielli merr me vete
jehonën e dashurisë
Rrezet e diellit marrin
ngjyrën e ylbert
Sikur të mundja mbi ty
të ndërtoja shtëpinë
Dallgëve të tua
t`ìa qaja hallet
Mërzinë time
ta merrni me vete
E ta përplasni
me forcë në shkëmb.
NËNA
Ç`mund të jetë
më magjikja në botë
Nga fjala nënë
rruzulli tokësor ndalon
Dashuri e cila nuk shtërron kurrë
por vetëm shtohet
Shumë dhembje mbanë
dhe nuk mjaftohet
Çdo burim me ujë
do të kishte shtëruar
Nga dhembja pa nënën
do të ishte tërbuar
Dielli na nxenë
dhe gati na përvëlon
Nuk ka dashuri nga nëna
që ta ndalon
Dimri me freskinë e tij
mund të na mbys
Nuk ka një dashuri të nënës
që ta zbus
Dashuria jote ngjall
tërë botën dhe nuk përëndon
Forca e nënës sjell dritën
nga terri dhe nuk mjafton
Mos të ishte ti
nuk do ekzistonte njerëzimi
Ti je vetë jeta
na dhe shpirt për të jetuar
Je burim i mirësisë
i mbushur me dashuri.
SHOQËRIA E VËRTETË
A thua ekzistonë më
shoqëri e vërtetë
Apo ato kohëra
që moti kanë vdekë
Jemi rritur me tregime
për vllezërinë
Ta duam dhe ta vlerësojmë
çdo njeri
Fjala e dhënë
kishte një vlerë të lartë
Susksesi i tjetrit
të ngjallte në shpresë
Mburreshim
me njërëzit tanë faqebardhë
Populli krenohej
për ne shqiptarët
Ku vajten e ku mbetën
ato kohëra
Mbi kokë na sillën
shpezët dhe korba
Ku shkuan pëllumbat e paqës
që ne patëm
Qielli dhe retë qajnë
për ne të pafatët
MBRETËRESHA E AKULLT
Në majat e aisbergut
një mbretëreshë e akullt
Lotët iu ngrinë nga stuhtë e kohës
dhe pa lotë loton
Akullnajat shekullore në zemër
kanë zënë vend
Rrënjet si shkëmbinjë
janë rrënjosur në të kudo
Zemra e saj
nga forcat e akullta
nuk dëgjon
Dielli me rreze
nuk arriti kurrë
që ta shkrin
Hije furtunë e acar
me ngrica pa gjithmonë
Harroi jetën
dhe botën me lulëzim
Dashuria e saj
bashk me akullin u ngujua
Nuk ka kush që e kthen
në jetë përsëri
Sytë e saj ngjyrë akulli
vështrojnë tërë botën
përtej majave të larta
vajtonë me stuhitë
Nuk gjen më shpesë
sepse asgjë nuk ndjen
Zëri i saj lartë jehon për ndihmë
por askush nuk e ndjen
Legjenda thotë se ajo deshi
të mbetej mbretëreshë
Zemra e saj ka mbetur
pa një fije shpresë
Akulli i hekurt do ta vretë.
LULJA IME
Bukuria e saj
të manhitë
E njoh shpirtin e saj
të brishtë
Kur e ujisë
bisedoj me dashuri
Ngre kokën lart
më vëshron në sy
Kur kam mërzi
me ty bisedoj
Them çka ndjej
por ty nuk të lëndoj
Gjithçka mbetet
në shpirtin tënd
Me hijeshinë tënde
jetën ma zbukuron
Kur të kaloj pranë
nuk mundem mos mu ndalë
Një gjethen tëden
në dorën time e marr
E përkëdheli
me shumë dashuri
Lule moj hyjni
ti më jep dritë në shpirt
Me ty çdo shtëpi
hijeshohet
Natyra pa ty
nuk ka kuptim
Në çdo festë e gëzim
ti je kudo
Të lutem më merr
me vete
Të mësoj madhështinë tënde.
