Mbase dashuria u përket atyre që e duan njëri-tjetrin nga larg. Kështu përfundon kjo poezi. Një poezi që reflekton në kuptimin më të thellë dhe më të diskutueshëm të vetë dashurisë. Është një poezi romantike, sepse përshkruan piktura të të dashuruarve të ëmbël duke ecur, duke folur, duke dashur njëri-tjetrin. Por përpara kësaj Bukowski i bën vetes pyetje, ai vë në dyshim natyrën, pastërtinë e asaj dashurie që sheh. Dhe nënvizon hulumtimin, hulumtimin e vazhdueshëm dhe shpesh rraskapitës. Të gjithë jemi paksa të tillë, të bërë nga një dashuri konfliktuale. Mbase edhe kemi jetuar një dashuri nga larg. Dashuri që shpesh kanë nevojë për "dyshen e dashurisë". Në një kohë të vështirë të bërë në distanca, nëse e gjejmë veten duke e pyetur veten "kush e di nëse është kjo dashuri apo jo", le të përgjigjemi duke lexuar këto fjalë nga Charles Bukowski.
Me dyshen e dashurisë
Dy puthje
në një stol
kush e di nëse e duan njëri-tjetrin
dhe dy të tjerë shëtisin
por ata nuk flasin me njëri-tjetrin
kush e di nëse e duan njëri-tjetrin
Nuk e di atëherë
sa zgjat
ky kërkim i përjetshëm
ky vullnet i përjetshëm
pa dashur kurrë
dhe ky injorim i përjetshëm
gjithmonë duke dashur.
Mbase dashuria është
kë do
nga larg,
sepse duhet ta duan njeri-tjetrin
me dyshen
e dashurisë
Përkthyese
Marjeta Shatro Rrapaj
POEZI TË BUKURA NGA JOHN KEATS, LAWRENCE FERLINGHETTI
PA TY
Unë nuk mund të ekzistoj pa ty.
Harroj gjithçka përveçse të të shoh përsëri:
jeta ime duket se ndalet atje,
Unë nuk shoh më tej përpara.
Ti më përthithe.
Tani për tani kam ndjesinë
si të shpërndahem:
Do të isha jashtëzakonisht i trishtuar
pa shpresën për tu parë së shpejti.
Do të kisha frikë të largohesha prej teje.
Ti ma vodhe shpirtin me një fuqi
së cilës nuk mund t’i rezistoj;
megjithatë mund të rezistoja derisa të të shihja;
dhe madje edhe pasi të kam parë
Shpesh përpiqesha të arsyetoja
kundër arsyeve të dashurisë sime.
Tani nuk jam më i aftë për të.
Do të ishte një penallti tepër e madhe.
Dashuria ime është egoiste.
Unë nuk mund të marr frymë pa ty.
FANTAZIA
Gjithmonë lëre fantazinë të endet,
Kënaqësia është gjithmonë diku tjetër:
Dhe shkrihet, vetëm për ta prekur, e ëmbël,
Si flluska kur bie shi;
Pra, le të endet, ajo, me krahë,
Për mendimin që ende shtrihet para tij;
Hape derën në kafazin e mendjes,
Dhe, do ta shohësh, do të fillojë fluturimin drejt qiellit.
STINËT NJERËZORE
Katër stinë përbëjnë tërë vitin,
katër stinët kanë shpirtin e njeriut.
Ai ka Pranverën e tij të fuqishme
kur kap fantazinë naive
për të hapur çdo bukuri me dorë;
ka verën e saj kur të ripërtërihet
goja e mjaltit pranveror
të mendimit të ri ai e do të humbur
vullnetarizmin, dhe kështu fantazues,
sa afër qiellit është;
dhe ankorime të qeta në rrugën që ka në Vjeshtën e saj
kur palos fort krahët
Jam i lumtur që po sodis kaq shumë
boshatisin mjegullat, për të lënë
gjërat e bukura pa u vërejtur larg
të kalojë një përrua si në det.
Ajo gjithashtu ka shëmtimin e vet Dimrin
e zbehtë, përndryshe ai do të kishte forcë
të heq dorë nga natyra e tij e vdekshme.
Marjeta sent Sot në ora 11:24 PD
Një nga poezitë më intensive dhe të bukura të poetit të madh Lawrence Ferlinghetti, shpirt dhe fener i brezit të rrahur, i cili vdiq dje në moshën 101 vjeç, është padyshim "POETI PESHKATAR". Një lirikë që ka aromën e mençurisë ekstreme, të vetëdijes që ndërsa plakesh mëson të ndjesh se jeta nuk ka më nevojë të jetohet në konkurrencë sepse e vetmja pikë referimi është qielli.
Jini burra më të mirë
Vetëm ai duhet të referohet në mënyrë që të mësojë të jetë burrë më i mirë, vetëm ai mund të nisë sfidën, qiellin, dhe sigurisht nuk ka nevojë ta deshifroj dhe interpretojë atë me astronom dhe letra inxhinierike hapësinore edhe nëse është i pajisur me "veshë të mëdhenj elektrikë" ".
Ai qiell, i cili nëse dëgjohet me shpirtin që zgjat drejt tij, në një panik dhe ndjenjë universale dhe plot dashuri të pafund, na pëshpërit në një mënyrë të heshtur, por të vazhdueshme, sekretet e universit për të qenë rojet dhe aktorët e tij. Sepse ai qiell, nëse e dëgjoni duke marrë frymë, duket si "pjesa e brendshme e një gryke të kozmosit" dhe që në të njëjtën kohë është gjithashtu "bregu i tokës dhe gjithashtu ai i detit".
Qielli i peshkatarit
Një qiell me "shumë zëra dhe pa perëndi", por që mban brenda vetes një oqean tingujsh dhe jehone që na referojnë tek shpirti e mundi dhe roli pasionant që çdo njeri ka për të shijuar më mirë përvojën e tij. Ai qiell që është gjithmonë mistik dhe ndriçues, dhe për të cilin enciklopeditë e plota kurrë nuk do të mjaftojnë për të shpjeguar se çdo perëndim dielli është një pikturë aksion me aromë Elisha.
Dhe ky qiell është i pastër për peshkatarin, është Ylli i tij i Veriut në kohë vështirësie, është forca e tij pavarësisht se çfarë do t'i ndodhë, sepse ai mban sekretin e ndjenjës së burrave dhe grave me një vizion të lartë të një toke më të mirë, edhe nëse është e mbuluar e sheh atë për atë që është, një rimbushje e vazhdueshme e bukurisë së pafund që e rigjeneron atë dhe e vendos gjithmonë përsëri në rrugën e së vërtetës dhe luftës shumëngjyrëshe për një bashkëjetesë më të mirë.
Qielli si poet, përgjithmonë ballë për ballë me realitetin e vjetër, dhe cili është vëzhgimi më i mirë për peshkatarin që ndjen se është një kopshtar i thellë i tokës dhe krijesave të saj, dhe që punon në misionin e tij, i goditur nga zbatimi i sinjaleve që ai merr prej tij në tokën e të gjallëve ...
POETI PESHKATAR, POEZI NGA LAWRENCE FERLINGHETTI
Ndërsa plakem perceptoj
se jeta e ka bishtin në gojë
dhe poetët e tjerë, piktorët e tjerë
ata nuk nënkuptojnë më asnjë lloj konkurence
Thjeshtë qielli që nis sfidën
qielli duhet të deshifrojë
edhe nëse astronomët përpiqen shumë ta dëgjojnë atë
me veshët e tyre të mëdhenj elektrikë
qielli na pëshpërit vazhdimisht
sekretet e fundit të universit
qielli që merr frymë brenda dhe jashtë
sikur të ishte brenda gojës
së kozmosit
qielli që është edhe bregu i tokës
dhe gjithashtu ai i detit
qielli me zërat e tij të shumtë dhe pa perëndi
qielli që përmban një det tingujsh
dhe jehona që na dërgon
si në një valë përballë murit të detit
Poezi të tëra fjalorë të tërë
mbështjellë në një ulërimë bubullime
Dhe çdo perëndim dielli një pikturë aksion
dhe çdo re një libër me hije
përmes të cilave fluturojnë të egra
zanoret e zogjve që janë gati të qajnë
Dhe qielli është i pastër për peshkatarin
edhe nëse është i mbuluar
Ai e sheh atë për atë që është:
një pasqyrë e detit që do të shembet mbi të
në varkën prej druri në horizontin e zymtë
Ne duhet ta mendojmë atë si një poet përgjithmonë ballë për ballë me realitetin e vjetër
ku zogjtë nuk fluturojnë kurrë para stuhisë
Dhe ai e di se çfarë do të bjerë poshtë
para lindjes së diellit
dhe ai është vrojtimi i saj më i mirë
duke dëgjuar tingullin e universit
dhe duke kënduar vizionet e tij
të tokës së të gjallëve
POEZI NGA SAFO
Si e dhunshme në male
Si e dhunshme në male
era tund dushqet,
kështu Dashuria është mbingarkuar
shpirti im, arsyeja.
Menjëherë tek unë zemra
Menjëherë zemra më trazohet në gjoks
vetëm sa të të shohë, dhe zëri
nuk del jashtë, dhe gjuha prishet.
Një zjarr delikat ngrihet shpejt në lëkurë,
dhe sytë nuk shohin më
dhe veshët gjëmojnë.
Hëna është vendosur
Hëna është vendosur
dhe Plejadat në mes të natës
edhe rinia tashmë është zhdukur,
dhe tani jam vetëm në shtratin tim.
Shpirti im Eros dridhet,
si era në mal
që depërton në lisat;
dhe lëshon gjymtyrët dhe i tund ato,
kafshë e hidhur e ëmbël e pathyeshme.
Por për mua as bletë, as mjaltë;
dhe vuaj dhe dëshiroj.
PËRKTHYESE
MARJETA SHATRO RRAPAJ
