E pikturon dot heshtjen ti,
Heshtjen time që pikon pelin,
Që më mbështjell si mjegull
E që shkel mbi të,
Heshtjen që më së shumti ka fytyrën time
Gjithë kohën kur jam pa ty ?
Po ikjen e saj kur vjen ti,
Të qeshurën e hareshme të syve të mi
Që gurgullon kur ti je, e pikturon dot ?
Po tingullin e vdektë e timbrin pa jetë të zërit tim,
Psherëtimën drithëruese,
Dridhjen e mjekrës time,
Bebet e zmadhuara sa dielli të syve të mi kur të shoh,
Bebet gati të shuara të syve të mi, kur s’të shoh ?
E pikturon dot mallin që më djeg,
Boshllekun a zbrazëtinë mes krahëve të mi,
Mungesën tënde aty,
Djegjen e syve të mi që s’e lënë lotin të rrjedhë,
Sy që e pinë vetë lotin e nxehtë ?
E pikturon dot ti atë që ndodh në mua kur të prek,
Atë që kurrë fjala s’e thotë dot,
Atë drithërimë vërbuese që provoj kur të rrok
Në përqafim, e përjetoj paqen që e kërkojmë
E na mungon e na lëndon se mungon ?
E pikturon dot ti ndjesinë që provoj
Kur më përqafon e gudulis në kurriz,
Tek më tërheq nga vetja e shtërngon në gji
Kur të dukem pupël e jo i rëndë përmbi,
Po çastin kur mbetem pa mend mbi ty,
Kur më dukesh Hënë e vetja Diell ?
E pikturon dot ti aromën time përzier me djersë,
Duart e tua të vogla që gudulisin gjoksin tim,
Aromën tënde jo të parfumit, të shpirtit tend,
Duart e mia të mëdha e të ashpra mbushë me gjinjtë e tu,
Dihatjen, dihatjen e dridhjen e trupave tanë,
Shkëndijat, që s’i sheh dot ti as unë, i pikturon dot ti
Kur flakërojnë mes trupave tanë ?
E pikturon dot ti atë që provon zemra ime,
Atë që thonë e shkruajnë sytë e mi
Kur thith pangopshëm buzët e tua,
Kur ti ma shtërngon kokën me gjinj
E kur unë nga lumturia mbes pa frymë,
E vdes nga pamundësia të të fus brenda vetës
E i them zotit, ik se jam zot vetë ?
