Të hekurtit topa ende mbajnë erë gjaku
Të hidhur, t'neveritshëm, plot helm e plot tmerr
Prej nga vinte e zeza vdekje si korbi… vetë kobi
N'atë kasaphane…. n’atë skëterrë të mjerë
E demonët e përjargur vetëm me një sy
Donin të na zhbinin si mua dhe ty
Ata- të gatshëm me një dorë në hanxhar
Me ata dhëmbë të prehtë mu si kanibalë
Që ecnin nëpër terr e kafshonin pandërprerë
Dhe sakatonin e verbonin egërsisht si përherë
Edhe lulet e njoma, ato lulëkuqe deshën t'i nxinin
Dhe Zotin e shanin …e diellin e pështynin
Se i tillë është shpirti i tyre, të tillë zemër kanë
Mungëtirë, sterrë, skëterrë, të akullt, kallkan…
Kafka dhe eshtra të kryqëzuara
E të përbalturat armë, të lyera dhe me gjak
Ende mbajnë erë mortje…. vrer, helm a farmak
E ne na sjellin përherë neveri, trishtim,
Sepse deshën t'lahen me gjak t'popullit tim
E tillë ishte lakmia e tyre për këtë tokë arbërore
Për këto fusha të paanë, k’to male majeprehta
Për Alpet Plisbardha të kësaj Toke të shtrenjtë
Që kurrë s'u përkulën as u gjunjëzuan dot
Para gjithë atyre tytave kobzeza vdekjesh e gjaqesh
Por bijtë e shqipes me gjokset sa bjeshka
I dërrmuan dhe i mundën hienat e kulçedrat
Lirinë e gjakuar me shekuj e fituan
Dhe në t'atdheut altar përjetësinë e fituan…
