Brigjet e Rheinës i shendrrisin neonet
Me trokun e kalit anija çan valën
Motoret relike ujin stërkalojnë
Mërgimtarët e trishtuar sodisin natën .
Gurgullojnë sonte fjalët tona mes përëndimit
Nën këta yje të zbehtë nate.
Duke pritur në korridoret e durimit-
Zhdukjen e kësaj pandemije me ngulfatje
Sikur lenurësja zogun e dashurisë
Po dehem këtyre brigjeve deri ne thellësi
Për kitarën nën hijen e Plepit
Për Kanjushën e bardhë qe fluturon për bri.
Nuk jam Titanik fsheur në fund të oqeanit
As kitarë e harruar në arkën e nanës
Jam biri Dardan i Lokemadhës
Që vargut ia pi djersën e ia jap gjakun.