Një pikë shiu më ra në faqe,
njomi mollëzën, më gëzoj
Ka shumë kohë, lot nuk kam
sa shumë vjetë pa lot vajtoj
për një cep të vogël fushe
fjalën e parë ku e mësova
për atë prag dere të varfër
hapin e parë ku e fillova
për atë zë të bukur femre
që për mua më nuk këndoj
për atë borë të vjetër bjeshke
bardhësitë më nuk ja shijoj
rrugën e vjetër pa asfalt
këmbëzbathur merrja vrapin
varfërisë i jepja grushtin
sa gëzueshëm e bëja hapin
e ju hidhja në kraharor
Njeriut të mirë plot urtësi
jeta ime prej se aj shkoj
e zymtë si vjeshta me shi.
Pika e shiut rrëshqiti faqes
prej buzës në tokë përfundoj
ngjalli kujtimet e asaj kohe
mallin sot prapë ma mbuloj
dua prapë me ja thanë këngës
Me ja gris telin Lahutës
këngë për Shkodër, për malësinë
në kujtim të Oso Kukës
Poezinë për Dardaninë
Për heroin e bjeshkëve të mia
këngë për Krujë, për Shqipninë
E bekoftë Perëndia