Kjo skutë e brendshme krijon atë “dosje secrete” që t’i e kujton në çastin apo ditën tënde. Ka ditë kur t’i nuk fle, bënë një përmbledhje çfarë ke kaluar dhe pret të thuash vërtetësinë e këshillave që burojnë nga Brenda si një shenjë se shpirti I mire të ka dhënë vaksinën e duhur. Bashkëpunimi shpirt njeri shërben sis tin e reflektimit si balance se nesër troket një mendim i ri. Dhe janë pikërisht ato ditë rozë kur ke shkelur nocioni gri dhe i gëzohesh jetës kaq bukur , se doza shpirtërore ka shëruar plagët, luftën e brendshme në qenien tonë.
Tani më krijuesja e letrave shqipe nga Vlora Rudina Merkuri është bërë e njohur në analet e poezisë jo vetëm në boten shqiptare por emri I saj është bërë I njohur edhe në analet e poezisë gjithë andej botes perëndimore. Reagimi shpirtëror , por edhe frymëzues I poetes ndalet kryekëput në tri kulmet e trekëndëshit poetic (të poezisë, prozës dhe eses), atdheut, lirisë dhe dashurisë që janë gurrat më të pashtershme të vargjeve të poetes si në poezi, ese dhe proz. Dhe kjo nuk është e veçanta, madje as e veçuar , sepse autorja depërton me penën e frymëzimit edhe nëpër katetet dhe hipotenuzën kryesore të këtij trekëndëshi që është jeta, sakrifica , problematika , të cilat bëjnë jetë në simbiozë duke I dhënë e marrë njëra tjetrës atë që I nevojitet , atë që e kanë të domosdoshme , atë që e kanë kusht për të marshuar nëpër rrugët jetësore. Andaj mund të thuhet se poetja, eseistja dhe prozatorja Rudina Merkuri është mbret që e kupton letërsinë si një ansambël meditimesh sociale, patriotike dhe filozofike që ta përkujton Kantin e dikurshëm, i cili e kundronte kulturën si një gjeometri ku zotëronte teoria si një metaforë e bukur e kohës.
Duke zëvendësuar disa pika në resetën recetën e jetës krijon një iluzion, thjesht mbetesh një bulëz e vetmuar në një sipërfaqeje…mos ka ardhur koha të marrësh ngjyrën e munguar…ato presjet që ndonjëherë anashkalohen si për inerci . Dhe dalëngadalë fillon reflektimi…nuk je ai fëmija plage prishës që ditën bënë prapësira e në mbrëmje me kokë ulur vjen te prindërit, me të vetmen pendesë se aty ka një dashuri që i falë. Tashmë je rritur larg pëshpërimave foshnjore , fillojnë ngarkesat me peshë, apo ndërgjegjjet e vrara . Po ulesh këmbëkryq me shpirtin , se e di që nuk të tradhton kurrë. E di se është një shok i mire , disi i çuditshëm , që lufton midis një sekreti apo një faji të bërë . Është bukur kur Brenda vetës krijon një organizëm , atë “arkiv” që s’mund t’a prek kush .Kjo skutë e brendshme krijon atë “dosje secrete” që t’i e kujton në çastin apo ditën tënde . Ka ditë kur t’i nuk fle , bënë një përmbledhje çfarë ke kaluar dhe pret të thuash vërtetësinë e këshillave që burojnë nga Brenda si një shenjë se shpirti i mire të ka dhënë vaksinën e duhur .Bashkëpunimi shpirt njeri shërben sis tin e reflektimit si balance se nesër troket një mendim i ri . Dhe janë pikërisht ato ditë rozë kur ke shkelur nocioni gri dhe i gëzohesh jetës kaq bukur , se doza shpirtërore ka shëruar plagët, luftën e brendshme në qenien tone . Ky ekuilibër nuk është “truk” po rikuperim, pozivitiviteti, për të menaxhuar dobësitë , situatat e pa kohë që na shfaqen, duke dhënë prioritetin për rolin, raportin tone me boten sociale. Duke hequr dorë nga imazhet e vagëlluara e të turbullta , shpirti shërben si një “vidjo – kasete” , si një arkiv i heshtur që vjen si katalizator në rast emergjente. Ky bashkëpunim jep të ashtuquajturin, siguri-shpirt ,atë ndreqje të ashpërsisë që ngre krye pa kuptuar atë forcë lakmie që shfaqet si djall në mendjet njerëzorë. Nesër thua: - jeta vazhdon …e shkuara bënë sikur të ulatet e nuk të sheh , po e ardhmja është pasqyrë në momentin e autokontrollit “GODINA NJERI”.
Femër…ku stinët xhelozohen
Femër, primarja për të qenë më e bukur .Konvertimi mbi në brishtësinë e një luleje që nuk vyshket me të drejtën e aromës ku përkulen të gjithë. Jeton në faktin se je, një dëshmi ku lind njerëzorja , mosha më e bukur kur ti ecën si shtojzovalle mbi klishetë e pamundësisë . T’i je dora e zgjatur , përkundja e një djepi, mëmësia më e ëmbël ku stinët XHELOZOHEN. Të shoh si një hapësirë e blertë plotë ngjyrash, një frymarrje e fuqishme ku lind jeta , një lëvizje në mos nderprerjen e të gjithë komponenteve.Kur flas për ty, kuptoj përpjekjen e ditëve, sfidimin e çastit maxhik, boten reale, ku t’i çdo ditë e pushton si boten fatlume apo të gënjeshtër . Ti je ëndrra e një shpirti në dejet e së cilit RRJEDH një gjak i vrullshëm . Sepse çdo ditë shkund pluhurin e përgjumjës, sfidon tensionin, orët , natën e gjatë se si për inat të ditës miqësohet me momentet impulsive , me netët e bardha ku t’i zhduk ,qetësin e shurdhët .Aty, ti femër je një shqisë e pa dukshme, një drit e bukur në një sfond të errët .Femër dorëzohem para teje në relaksim shpirt me flatra pa fre . Të shoh kaq dinamike ,modele jashtë skematurave fallco , si një studiuesi që për zemër ka ecjen , përpara mesazhin se ti je forca , rruga e realizimit të vetvetes sepse nuk je prona e dikujt por lindja , prioriteti për të qenë një mbretërish e familjes . T’i e ndjen se pas reve fshihet një diell I bukur ku t’i je origjinalja , paqja , buzëqeshja më e ëmbël që Zoti dhuroi në tokë. Koha për ty bukuria ka ndaluar ,akrepat çastet, minutat sepse t’i je prefektja , fryt pas fryti jep një rini të përjetshme , në shpirtin dhe zemrën që t’i fal .Ky nocion vaksinues sjell malin e mendimit se çdo ditë për ty ka thjerrëza emocioni që dëshirojnë shifrën rekord në mugëtirat gri që shfaqjen barrierë nga toka sunduese . Tërheqim Brenda teje si një energji, si gruaja që lind jetën, mendjet inteligjentë…
