Eja
Ka kohë që nuk ke ardhur
Pritjen tënde dhe qielli e ndjeu
Lotoi gjithë stinës së verës
Për dhembëshurinë e mungesën tënde.
Ditët e zakonshme me vapë vere
Këtë vit ishin të freskëta e me shi
Sepse deshën që lulet e verës
Të mos i vyshk era e moti.
Tani eja, është koha jote
Mos e lë stinën prap, të lotoj për ty
Bukurin e luleve ta ruajtën
Se je pjesë e kësaj toke dhe ti.
Porten si zakonisht, të hapur e ke
Ajo nuk mbyllet kurrë për ty
Dhe era e luleve me ngjyra ylberi
Do ta mbush shpirtin plot lumturi.
Tek dera e shtëpisë
Aty ku ëndrrat përkunden çdo herë
E ninullat e gjumit të bëhen rritje
Dashuri e dhimbje në të njëjten kohë
Aty pushon e merr udhë jeta.
I vetmi vend me kodin e mbrojtjes
Ku dhe frymën e fundit ke dëshirë ta lësh
E kujtimet e bukura të japin jetë
Ku hëna të shoqëron në netët e verës.
Tek dera e shtëpisë fshihet dhe shpirti im
Bënë roje dhe pushim në të njëjten kohë
Shuan etjen nga burimet magjike
Dhe era e luleve të mbush me frymëzim.
Unë dhe vala
Sot unë dhe vala e lumit
Të dyja ram në ujdi
Unë ta shkruaj vargun
Dhe ajo ta shpërndan porosinë e ti.
Rri e qetë më tha
Shkruaj pa merak
Se vargu i bukur
Do të jeton shumë gjatë.
Nëse vargu yt
Vjen nga muza e shpirtit
Do ti qëndroj kohës
Si gurët e granitit.
Nëse vargu yt
Ka mesazh të mirë
Gjatë do të ruhet
Si gur xhevahir.
