Ah, sa neveritem nga shushërimet tua
Dhe fletët shumëngjyrshe që bien pandalur,
Pa kuptuar mallin tim që kam për vjeshtën,
Dhe unë të isha natyrë e ndaluar.
E mbi mua, mos t'lëvizte askush
Asgjë përveç gjethëve tua që kërkojnë trazimin e shpirtit vjeshtor...
E shpirti im të lëshon gjethët mbi ty,
Duke njohur ngjyrat tua që vijnë përher
Saherë që ty, shpirti të flet...
E unë të mbulohem me gjethët tua përplot gri:
Në verë, në dimër, në pranverë
Sidomos në të bukurën vjeshtë,
Ku ajo ka gjithmonë trishtim
Sikur në zemrën time,
Saherë që të kujtoj në vjeshtë, Ty!
Gllogjan, 24.10.2018