pemë e cunga ikin hapësirës së bruztë
nëna e shtron darkën me ndonjë spec
me djathë bukë e qepë prerë me kujdes
ja ende qumështi i vluar djeg buzët
s`pres i mbyll sytë lodhjes i përflakur
me bukë në gojë më bart lodha lumit
mos fle bir më përmend nëna gjumit
unë veç ëndërroj përrallën e përgjakur
e përralla më shëtit hapësirës me tallë
t`ia ndiej frymën e cucës në mëhallë
hëna drapër e rënë në dritare vetmuar
tashmë nëna s`është veç në lot kujtoj
kot e ndiej atin kohës rrah me potkoj
ja unë ende vij mallit kaq flakë zgjuar
Vjelja e mollëve
vjelim mollët në pemishten nën shtëpi
mollë të verdheme të kuqërremta gjak
pemët vilen me dorë ik udhën `i plak
është traditë kjo e vjetër tash e gjithnjë
më afrohet të më flasë të vogël nëna
veç pemët të qëndrojnë në kashtë gjatë
të freskëta të kalojnë dimrin në natë
para nxjerrjes në borë nga ndrit hëna
ja nënë ajo mollë e kuqe maje degës
zgjon nurin vet të ndritshëm të shegës
hijen e Mollës Kuqe në toplicë tretë
farfurit ylli nëna e unë ikim në largësi
drita e llambës fiket prapë ndizet vetë
tërë gjak rropatem me udhë në robëri
Kafjalli me nënën
tashmë ti s` je e dritën e hetoj nga pik
bredhë aty e këtu dhe e rizgjon mallin
e lodhur e prapë e shtron kafjallin
unë ridigjem flakës së gjallë në kikë
dil ende flet e hija mallit të përngjet
dil e merri disa tufa qepësh pa farë
zbres shkallët dal para shtëpisë në arë
e kthehem prapë të të dëgjoj ç` flet
çfarë e bën toka është pa droje fare
është kaq e shëndetshme e të bën mirë
e ndjek yllin e mëngjesit mbi dritare
në hije iknim mesditat robër të lirë
krejt para ikjes nga kosova në amerikë
s`je më veç hesht vargut me metrikë
Dreka me nënën
ujë të thartë të pusit bartnim me vete në shtambë
iknim për arë me drekën mbështjellë në pecetë
nënë këtë herë ke bërë gati diçka të mirë me petë
s` fliste mezhdat mes relievit i ecte më këmbë
iknin çaste e orë e rridhnin djersë curril përballë
pushojmë pak thoshte e drekojmë pite për merak
oh nënë pse pite s`ma ka ënda hithin aspak
fshija djersët me mendime te cuca në mëhallë
damarët fryrë fytit e mbi zemër diçka binte valë
ajo mbase e përtypte nga më bredhte mendimi
veç dhe ndonjë vit e do jesh sa një mal zotit falë
merrte nga peceta pite me hith e i pikte zgjimi
t`i ktheheshim përsëri me drapër korrjes së grurit
me sy më matje nga dita më ditë i ngjajë drurit
Çorapë për dimër
me perin rreth qafës e kërrabëza në dorë
nëna heshtur vegë vegë më thurte çorapë
jashtë binte borë e në dhomë bënte vapë
dëgjohej vetëm tingulli i akrepave në orë
llamba e vajgurit ndezë ikte natë e vonë
drita i ndriste fytyrën pjesa tjetër nën tis
hija i zmadhohej dukej shkëmb me plis
gjithë bota e ndërruar zgjohej me jehonë
vetë shpirti ikte dhe vinte perit të gjatë
çfarë thurej nën duar ikte etjes ndërmjet
derdhej terr dendur pafund udhë e natë
kanë ikur larg dhembjes kaq stinë e vjet
nëna nuk është më e hija i endet në krua
pikon zbrazësia e ndezur vetmi në mua
Shqetësimi i përditshëm
me tufa të dritës ikja me delet në pyll
zgjohesha te kurorë e çelur e bozhurit
kaq më pëlqente kjo lule ngjyrë gurit
ma sillte mendjes hijen e nënës me yll
delet pinin ujë te pusi i hasës së vejë
kodrës luaja me shkop për zë fyellit
e nëna e frikësuar dilte kaq larg qiellit
priste e brengosur në shtëpi të kthejë
degë lisi hapeshin mbi cunga e gurë
e shikoja fluturën rreth llambës në mur
delet zgjoheshin vathit me blegërimë
mbase do ta kenë hetuar ujkun nënë
sonte bën terr i dendur nuk ka as hënë
e përqafoja nënën gjithë shqetësim
Duajt që i lidhte nëna
toka e askujt e mbetur ndërmjet gurit e gurit
e disa varre vjet më parë hapur e rrafshuar
`i shtëpi e vetme e biçakëve oxhak vetmuar
tri lopë asht e lëkurë e `i qen nga sulet murit
ç`ka ngjarë me yrtin pemët udhën e bukur
hija e nënës hetoj nis brezit kufitar ik në lak
me mua për dore e fëmijën tjetër në lulak
matanë kodrës barit nën vesë ecim strukur
tërë ditën korrë misër e lidh me thupra duajt
ma shtrëngon qerren e më nis për në shtëpi
udhës me baltë bri zhjeqëve e atyre të huajt
ata flasin gjuhë tjetër e përplasen me mëri
i vogël më mbeti qerrja në baltë thellë o zot
bëj përpjekje të kaloj kaq i pafuqishëm kot
Dy degëza mimoze
degëz me burbuqe përmbytet ndër valë
ka zënë të çel pranvera e ti tashmë s`je
tashmë je veç dhembje në vetmi hije
s`dëgjohesh e prapë ta ndiej secilën fjalë
je një me mua e unë një gjithnjë me ty
degës së mimozës çelin lule e bie borë
të ndjek zbres kodrës e ta bëj me dorë
e në mallin e përjetshëm fryn e bie shi
yrti rreth kullës sillet në furtunë vërdallë
lë gjurmë para portës e te pusi i thartë
fund ujit pik dritë ylli apo rreze e mall
shkrep eshka zjarr mes strallit e urorit
e vetëtima në mua degëzon e kaq lart
yrti rreth kullës sillet në furtunë të frorit
II pjesë të vetmisë
yrti rreth kullës sillet në furtunë të frorit
ende s` ka nis të vijnë zogjtë shtegtarë
veç udha është çelur tashmë për udhëtarë
nuk kthehesh më vetëm përmes flurorit
gjithkah i ke udhët sheshet puthjet aty
natyrisht dhe dhembjen e mallin çdo ditë
asgjë kurrë asgjë dashurisë s`e venitë
vetëm e rritë zjarr etjen e pashuar në ty
udha e fundit kaq e gjatë për në dumnicë
të arrish te tre fëmijët e etshëm për cicë
vetëtimat të mbetur në pikturim të urtisë
ora nuk ndalet e bëhemi pjesë të vetmisë
qajmë e qeshim të verbër në radhë të korit
dora e majtë e çel dritaren e kraharorit
III shpirti në mol
dora e majtë e çel dritaren e kraharorit
të hysh në dhomë e gjak pastaj në poezi
asgjë nga rrëfimet e rënda nuk ka shtëpi
asgjë bunës apo detit nuk i jepet plorit
veç era e pulëbardhat ndalen në varkë
vijnë me mall e zgjojnë shpirtin në mol
e ja mes territ të jetës qëndron `i gogol
e zogu sjell lajm për të vdekurin në arkë
jeta vdekje ka natyrisht ama dhe zjarr
zot kam dhembje e ndjehem dhe krenar
rikujtoj e kaq e mpirë zemra do të dalë
gjaku pik rrënjës e trungut bie për degë
në ullishte dëgjohet zë fëmije në `i shegë
etja në fletoren e shkruar ndizet në fjalë
IV guri i çarë
etja në fletoren e shkruar ndizet në fjalë
natyrisht fjala qe e para e e fundit nënë
unë prek çastet datat e ngjarjet nën hënë
trimi i përrallës vjen gjithnjë me kalë
skënderbeu siç arriti te ne ta gjejë lirinë
i rilidhi përballë erërat e egra në krujë
i zgjoi krojet e gurit të pikin gjak e ujë
vala ndjek valën në ty e zgjon arbërinë
zbulohet në cep `i papirus te gur i çarë
`i gjakshkrim apo vetëm `i libër i parë
lëkurë e përpunuar në të cilën shndrit al
e prapë vala e ndjek valën e valë e valë
me gjakun e vet shkruan dritën `i poet
galera me të cilën arrita ankoron në det
V kambanat bien e çajnë
galera me të cilën arrita ankoron në det
s` është pa zot ulqini veç jashtë gardhit
varret të gjallët fëmijët e gurit e të bardhit
e kambanat bien e çajnë qiellin kaq vjet
shqip shtrihet zëri mbi det e ora troket
detarët me mëngjes i marrin kaltërsitë
kthejnë me muzg ndezin dritat te shtëpitë
e koha në rrjedhë zgjon yje fjalë e poet
ulqini ngjet në zemër shalqiri në pak yll
kalaja me sheshet e kullat prek në qiell
valë valë vjen prej largu ritëm me fyell
kujtoj varret te rosujërat e fytyrën dyllë
të kujtoj me dhembje e mall dhe ty nënë
është mbi syprinë dhe një copëz hënë
VI xhufkat e kuqe
është mbi syprinë dhe një copëz hënë
në flakë ora magjike e kohës zgjon në gji`
vera ikën vilen pemë rrush i bardhë e i zi
qaj për ty ja zemra tërësisht me ka lënë
shqyen daullet dasmat e nuset nën rrufe
hapat në valle i ndezin xhufkat e kuqe
plepat në hark e degëzime me burburqe
asfodela rreth jallisë me krye në liqe`
lart humb e prapë shfaqet `i copë hënë
te dera me qemer e kullës ulliri pik në gur
qiellit më shfaqen kaq yje për ty në urë
hije grua e vetmuar ngjitur lart në kodër
pikas horizontit dhe `i fëmijë me lodër
zbres e mendjen gjithnjë e kam te ti nënë
VII s` arrij në vraninë
zbres e mendjen gjithnjë e kam te ti nënë
terr i dendur shtrihet mbi gjurmë në gjol
një pulëbardhë e plaguar dëgjohet në mol
apo të kujtoj ndër lot nga mbledh sanë
majtas djathtas prapë s` arrij në vraninë
rrënoja të kalasë te liqeni nën krahë fajkoi
e jallisë gjarpër gjak flakë djeg degë ftoi
e pikës së plagës mitike arrij në luginë
pafundësisht ndër dhembje e mall tret
te liqeni në kallamishte në pikë të gjakut
vizatoj në llërë zemrën me teh të sojakut
kojrrilat tashmë ikin me krrok në varg
pres në lot të të sjellin të vdekur nga larg
atdheu e unë kaq larg nënë mijëra vjet
VIII flijime e gjurmë
atdheu e unë kaq larg nënë mijëra vjet
veç udhë tjetër s`u gjet ta shpëtoje kokën
natyrisht egër e vodhën pak pak tokën
e ngelëm pa gojë e veshë e sy në kurbet
pak qe toplica çamëria e plava e gucia
e gërryenin dhe pak rugovën e çakorrin
zot ta japim a s`ia hapim vetes vorrin
vetëvrasje të ngjashme nuk fal historia
humbëm në mjegull varg me kojrrilat
në pjeshkë të yrtit binin në vaj bilbilat
për pikë të lotit rishfaqej prizreni kot
data çaste ngjarje e flijime gjurmë zot
zgjedha prapë askund ura e gjithësisë
marazi më lidh me ditët tua të pleqërisë
IX trëndafil me lot
marazi më lidh me ditët tua të pleqërisë
i lashtë një me kalanë e artanës në acar
shtrirë secilës udhë e te kullat hije zjarr
grimcojmë thonjtë e coptuar të vetmisë
më robëron shtrëngim i ri më bë rrënojë
futem në zgërbonjë rrapi e digjem flakë
malli vitet i shemb e shpirtin e përgjak
vallë cilën lule të këputur do ta këndojë
këputjet i ka marrë peng dhëmb i kohës
çfarëdo të konstruktohet s` kthehet kot
copat e këputura rrahin ritmin e mohës
e rizgjoj trëndafilin të të kujtojë me lot
kaq vjet ndërsa e ikëm për krah vetminë
ikim kështu jetës e s`e gjejmë shtëpinë
X lulet e xhenetit
ikim kështu jetës e s`e gjejmë shtëpinë
në ndonjë copë guri në toplicë ngeli hija
ngeli dhe ndonjë varr ende e vetmia
ti nënë në ajovë unë në zjarr me urinë
dumnica veç shkrumb e përplasje erë
lulet e xhenetit të vyshkura në erë të vet
lumi në gjarpërim kot ujku ulërinë vret
ujk i vetmuar i stepës tërbuar këtë herë
ende do gjak veç gjak t`i lidh shfrenitë
flaka gllabëron shtëpitë nënat e fëmijët
luftëtarët e uçk së me male në shpinë
varg flijohen me frymën ballë shqotës
nëna në vig për vdekje niset rreth botës
më kap mall e ik kot të pi ujë në kulinë
XI vrasja e frymës
më kap mall e ik kot të pi ujë në kulinë
gjysmë i djegur dua të vdes në kujtim
ti s`dëgjon më pse ndoshta je në udhëtim
liria s` arriti e vranë hajnat në prishtinë
shpirtra të shitur të lidhur me mafinë
të vegjlit e stepës lehin në secilin sokak
kot pse ti e ata të uçk së derdhën gjak
miqtë në avalli e gllabëruan etje urinë
e cakërruan vetminë në darkën e kristalit
qe natyrisht dhe loki i trembëdhjeti aty
e i zbrituri me tri shenja kapele të malit
ai i njëjti mjeshtër i mashtrimit brirë thy`
e hijet populli plepa mitik të dashurisë
ora vjedh kohën e ngelim yje të vetmisë
XII këmishë prej liri
ora vjedh kohën e ngelim yje të vetmisë
ndër fije të egra të barit lidhen skizofreni
ai me kërpesh del me këmishë prej lini
i ka vrarë në luftë shqipet krye shtëpisë
tashmë kërkon at gjok ose shtien e vret
kot flas e kot shkruaj gjakshkrim për ty
të shkruaj letër me frikë të çelur në gji`
i lodhur fytyrë rëndë i humbur kaq vjet
urtinë e vetullës së malit e radhis në letër
mes jallisë ndër narcisë të egër i shtrirë
e gjakut ja është i varfëri te ec pak i fjetur
e çara në zotin s` është tjetër veç stres
e përplasje e fundit e ndjenjës më të mirë
zemra i jepet dumnicës nuk do të pres
XIII fryma e marashit
zemra i jepet dumnicës s`do të pres
fryma shpërndahet në narcisët nën borë
hija përgjak ëndrrat nën tela gjemborë
unë prek vetminë në shpinë me `i thes
te varri yt vetëtima ëndrrat i përgjak
poezitë do t`i flas në prizren në dritare
te flamuri rizgjuar në frymë shqiptare
e sala e skeja do të më japin etje flakë
kujtoj ende përmes frymës së marashit
shitjen për bukë të orës së a frashërit
të prangosur në birucë në kala tri vjet
pse tha toka e gjaku i arbërit më thërret
t`i dal zot hirit mitik yllit në mëngjes
etja për narcisët kurrë nuk do të vdes
XIV degëz me burbuqe
etja për narcisët kurrë nuk do të vdes
ah nënë çdo gjë arrin te fundi i vet
megjithatë asgjë kurrë s`ka fund vërtetë
veç përkundet në ritëm lumi e kujtesë
tash prapë flas me ty për gjëra të jetës
shtëpia e vjetër e frymës qe rrënuar aty
veç kufiri i ikte mbi kodër e `i yllësi
fare s`ngjante më në rrjedhat e vetës
e vijës ujit e gjarprit prapë dilje te ura
arrije së fundi në varre djegur etjes
lart ngjitur me qiellin derdhej gurra
zbrita vigun e vjetër i hutuar në fjalë
vij përsëri në përvjetorin e vdekjes
degëz me burbuqe përmbytet ndër valë
magjistrali
degëz me burbuqe përmbytet ndër valë
yrti rreth kullës sillet në furtunë të frorit
dora e majtë e çel dritaren e kraharorit
etja në fletoren e shkruar ndizet në fjalë
galera me të cilën arrita ankoron në det
është mbi syprinë dhe një copëz hënë
zbres e mendjen gjithnjë e kam te ti nënë
atdheu e unë kaq larg nënë mijëra vjet
marazi më lidh me ditët tua të pleqërisë
ikim kështu jetës e s`e gjejmë shtëpinë
më kap mall e ik kot të pi ujë në kulinë
ora vjedh kohën e ngelim yje të vetmisë
zemra i jepet dumnicës nuk do të pres
etja për narcisët kurrë nuk do të vdes.
