Pse me vdekjen e dikujt aq shumë vajtojmë e pikëllohemi kur vetvetiu e dijmë se jeta e vdekja janë pjesë përbërëse njerëzore.
Ceremonia mortore është e barabartë me martesën:
-Kur vdes dikush, tubohemi për ngushëllime;
-Kur martohet dikush, tubohemi për urime;
-Kur vdes dikush, mblidhemi tog për ta përcjellur në varr;
-Kur martohet dikush, mblidhemi tog për ta përcjellur te dhëndurri;
-I vdekuri lahet, shpërlahet dhe e veshim me të bardha(te myslimanët);
-Nusja lahet, shpërlahet dhe vishet me të bardha(duvak);
-Të vdekurin e përcjellim duke e përqafuar e me lot në sy;
- Nusen e përcjellim me përqafime e me lot në sy.
Ndryshimi është vetëm te ndjenjat:
Në të parën, vdekje, dominon ndjenja e pikëllimit dhe heshtja, në të dytën, martesë, dominon ndjenja e gëzimit, e harresë së zhurmshme.
Vdekja krahasohet me nuset, femrat kur lindin në shtëpi të huaj(të prindërve), kur vdesin në shtëpinë e vet(të burrit).
