Prej stinëve me radhë
vjeshta n'a vie e treta,
me mollë, rrush e dardhë
e tjera mirësi t'veta.
Ndoqi vapën me freski
e fundëvogla motër,
solli t'lashtat në shtëpi
të gatshme për në sofër.
Verës kush derdhi djersën
shtëpinë e mbushi plot.
S'ka më t'bukur se vjeshtën
me gojën e vetë thot.
Po tani këtë shpirtin tim
seç e zuri pak trishtimi,
s'më zgjon më zogu n'agim
më mungon mua blerimi.
Pikat e shiut me fletë
që tokën e mbulojnë,
rininë time vetë
ato mua m'a kujtojnë.
Kthehem prapa e rrëmoj
në të miat kujtime,
m'duket dielli përëndoj,
për këtë jetën time.
Një zë m'thotë si pshertimë,
edhe vjeshta ka hijeshinë.
Nëse do gjelbrim si përpara,
shihe grurin nëpër ara.
Shihe diellin kur përëndon
përmbi malet ngjyrë ari,
seç spektakël n'a dhuron
si një lojë e bukur valltari.
Në fundëvjeshtë klima
ftohet përditë nga pak.
Atë e sosi fërshëllima
e acarit vëllazemërak.
Kështu pra ajo iku për pushim
pasi n'a njoftoj me vëllaun trim,
i cili krejt e ndryshoj hapin
dhe njerzisë ia ndali vrapin.
