PËR TY SHQIPËRI U DEHA
Piva për një Shqipëri pa tradhtarë që nuk ndalojnë bashkimin e atdheut
Mbrëmë jam dehur derisa kërkoja një fjalë tjetër
Në atë se si më ngjanë në reliktin që e ruaj si sytë e ballit
Dhe piva,u bëra pak ndoshta më shumë se i krisur.
Nuk fajësoj asnjëri sa veten pse jam i lidhur aq shumë pas të shenjtës.
Dhe nëse më pyetni pse u deha tani ju them
Piva për një Shqipëri pa tradhtarë që ndalojnë bashkimin e atdheut
Piva për një Kosovë pa perandorë dhe padronë të tyre
Piva pse nuk ka fuqi t´i gjejnë të pagjeturit e luftës se vitit 1999.
Piva edhe për çfarë nuk di pse u bëra aq shumë i dehur
Po,ngrita gotën për secilin luftëtar që i fali jetën atdheut
U përula para secilit lapidar me zemrën e bac Ademit
Piva për fëmijët e tërë botës ta dallojnë luftën nga paqja.
Piva të ecim me fytyrën e buzëqeshur si e kemi pasur traditë dje
Kurrë të mos na mbulohet asnjëra fytyrë me mbulesat e errësirave korbiane
Dhe asnjë perandor të mos jetë më zot i kësaj toke të lashtë pellazge
Pi për shqipe e zana që e ruajnë gjuhën time dhe të zotit në të njëjtën kohë.
BUZËQESH
Buzëqesh Viti i Ri 2019
Sonte ndaluan tek unë kalorësit e betejave të lavdisë
Pesqind vite ka që luftojnë për jetë a vdekje të tokës
Sot fitova të jem prapë ëndrra e lirisë se rikthyer.
Nëse dje nuk buzëqeshe nuk isha unë fajtor i urryer
Dikush në mesin tonë na vrau kur ngritëm gotat e diellit
Bën të jem edhe unë një nga mëkatarët e fajësisë
Kur i besova njeriut që më ftoi në kafenë e tradhëtisë.
Buzëqesh tani dhe harro nëse mund të harrohet e vërteta
E kam të vështirë nga dhembja të filloj çdo gjë nga fillimi
Nuk më shërohet plaga e tradhëtisë që më qëlloi ma zi se plumbi
Vdekjen ma kërkuan shumë kohë para se të lindja përsëri.
Ja në çfarë jete kam jetu pesqind vjet dhe mbeta i gjallë
Po,dua të buzëqeshi unë dhe sytë e mi në të njëjtën kohë
Kohën e shtrigave e ruaj si kujtimin më të hidhur të jetës
Si mund ta ndaloj veten të mos ju besoj kurrë ma korbave të natës.
Errësirë e dhembje secili brez kemi përjetue më shumë se etjen
Koha për mua u rikthye secilën të diele kur nga shpirti dërgova lutje
Njëqind vargje i shkrova dhe aq herë i shkeva, se të krisura m´u bënë
Nuk ka fjalë të re vetëm ndalim zotnash në gjuhën time të shejtë.
Unë vazhdoj me buzëqeshjen ,që fal diellit e yjëve që ma falën
Për lulet të mos thahen si herave tjera kur mbetën plagë dhembjesh
Për diellin që i vetmi mbeti në shoqërinë timen edhe atëherë kur djajtë më dehen
Për jetën të cilën e kam lënë peng shpirti kur sytë e mi u bënë pikturë e heshtjes.
Ç´FUQI KA GJUHA
Krijo o Zot ditarin ta ruaj gjuhën e shenjtë që ju më falët për të thënë të vërtetën e jetës.
Nuk e di në e kanë thënë para meje për mbretërinë e gjuhës
Më e vjetra është që nga zbritja e zotnave dhe njeriut në tokë
Botës ia krijoj kuptimin e jetës dhe të vërtetës që e kanë gjelozi ta thonë
Fuqiatë e metropoleve nuk ka asnjë peshore që mund të matet më të në asnjërën kohë.
Koha e gjuhës sime është mbi vetë të bukurën e detit dhe të tokës
Asnjë bajloz nuk arriti ta fundos në thellësinë e errësirave të pafundme
Jeton gjuha ime bashkë me fjalët e shenjta të cilat kurrë nuk i tradhëtuam
As atëhere kur ishim peng ferri të vrasjeve,dhunimeve e çka tjetër jo.
I kam besue vetëm gjuhës sime që më ngjajnë më të hyjnitë dje e sot.
Tërë një jetë ia fala besimit të saj dhe sebashku krijuam të vërtetën e jetës
Më dhemb në shpirt pse kurrë nuk u bëra një donzhuan i dashurive të rrejshme
Vargun e thërrasim bashkë me rrugët që fluturojnë qielllit dhe falin fjalë të bukur.
Kjo është bota e jonë që krijojmë ditë e natë me gjuhën e dashurive venedikiane
Dhe në vdekshim ndonjëherë mbetën kujtime se si duhet mbajtur fjalën e shejtë
Edhe nëse je pranë tytave të automatikut kurrë mos e leni pa e thënë të vërtetën që dhemb
Në jetë ke krijue epitafin më të ngritur të një luftëtari të njëqind betejave të lavdisë.
Krijo o zot ditarin ta ruaj gjuhën e shenjtë që ju më falët për të thënë të vërtetën e jetës.
RIKTHIMI
Në një cep toke të Shqipërisë nëse yjet zbresin ,nuk do të këtë më asnjë lot
M´i riktheni ëndrrat të më bëjnë rebel të jetës deri në vdekjet e demonëve
Kështu dua të jem një thermi trohash e rikthimit të emrit liri në gjeth trëndafili
Nuk është krejt jeta fajtore sa më bëri fjala e dhënë që kurrë nuk e vrava as nuk e theva.
Besoj në rikthimin e fjalës që yjet ma kishin marr për pak ngohtësi dielli
Toka dhe lulet të kenë më shumë shi dhe këngë për luftëtarët e atdheut
Ah,përse nuk shoh asnjë pagëzim fëmijësh pranë lapidarëve të shenjtë
A duhet të kemi gjysmë liri apo si tërë bota që jeton në gjuhën e perëndive.
Tërë një jetë më mbeti i vetmi kujtim në vazot e luleve
Në trëndafil ç´m´u shndërrove aroma e mallit mijëra vjet dritë larg
Me fluturat zgjodhem ngjyrat që i kanë hije mbretëreshës.
Pranverë rikthe në faljen tonë dhe bëhu relikt i unazës se nusërisë se padjallëzuar.
Betohem në diell nëse ma riktheni fjalën e zënë peng betejave për jetë a vdekje
Dua ta ndryshoj udhëkryqet që pa fajin tim më lanë të jetoj afër demonëve
Varfërinë time nuk e ndërroj as me pllatet e beduinëve a me ato të Sharl De Golit
Jetoj ashtu si me jetohet,pi ashtu si me pihet dhe dehem ashtu se si më dehet.
MBI CILËN FJALË JETON
Ndaloje për një çast kohën e jetës që nuk të takon ta jetosh
Shih mbi cilën fjalë ke marr udhëtimin e mbrapshtë
Nuk jetohet mbi dhembjen e tjetrit që e do jetën.
Ndalo të hysh errësirave të pafundme të Metropoleve
Nëse sytë e tu kanë fat të mos vërbërohen nga ndonjë epidemi.
Mëkatet më mirë lëri të shndërrohen në uratë për njeriun e varfër
Koha që e jetojmë ka ligjet e shenjta dhe të ndeshkon ashtu si thellësitë titanikiane
Pafajësinë e vranë,e përcollen me simfonitë e Bethovenit,Mocartit.
Tokën e ka kaplue një dridhje për të zezat që po na bëhen neve dhe asaj
Dikush vrapon të hapë edhe më shumë plagët që kurrë s´kanë shërim
Në vend t´i ndalon ashtu siç flasin zotnat dhe gjuha ime e shejtë e zanave.
Për këtë zot edhe unë jam ndonjëherë fajtor
Pse lutjet ngadalësohen dhe nuk më shkojnë në adresë të saktë
Apo koha të cilën e jetoj ma ka dyfishue jetën e vërtetë
Dhe atë sa herë e flasin, aq herë e tradhëtojnë.
Duhet të ndalojmë të jetohet mbi gjuhën e zotit të tjetrit
Vdekjen askujt mos ja kërko sepse ajo të kthehet në plagë që kurrë s´gjenë shërim
Mbyllu edhe kështu je vetë Kulla e Fildishtë e metropoleve evropiane.
Ç´FLAKË E MORI FJALËN
E di se dhembja për tokën e ndarë ma bëri dysh jetën
Kam besue se vetëm flaka e diellit është zjarr
Fjala e hidhur të djeg me fortë se zjarrii diellit
Në të zeza i ndërron ngjyrat secilës mbrëmje.
Asnjë ylber sonte nuk del se toka ka etje shiu.
Cilin ta pyes nëse është tradhëtia më flakë se vet dielli
E di se dhembja për tokën e ndarë ma bëri dysh jetën
Ndonjëherë edhe plagë që s´ka fare shërim.
Ndoshta mbetëm një ditë flakë për njeriun e varfër
T´i jep pak fuqi që të ecën drejt ëndrrave se dielli një ditë t´i ngroh.
Ç´faj ka toka kur ngritët Etna dhe vjell zjarr
Mëkatarëve sot ju dihen emrat dhe ecjet i kanë mbrapsht
Mundohen të jenë mbi flakën e diellit të pa diell
Kurrë nuk e arrijnë se kanë largësinë me vite dritë.
Ende nuk e di se ç´flakë ma mori fjalën e shejtë të vetë shqipeve.
Flaka e diellit vetëm të ngroh nëse ke fjalën si gjuha e zotit.
Fjala kur të ndanë në grimca atomi
Shkrumë e hi jetën ta shndërron
Tradhëtarët atë e kanë në sy e gojë
Kjo është e verteta dhe nuk është lojë
FRYEJ
Fryej erë ,por më pak fjalë e ma shumë shi ruaj marsit të trëndafilave
M´i rreshto këngët në ndërrimin e motmoteve një herë në vit
Mos ndalo udhës sime edhe nëse acarët ngrinë udhëkryqet
As zërin mos e ngrit në ozon as në Oimp,fryej në heshtje.
Do të flasin si për një palaqo pa udhë e krye
Jeta më rriti më në shumë erëra të ndryshme stuhish
Secila fryente sipas dëshirës se kryezotit të madhërishem
Sonte mezi ndaluan erërat në tryezën për ndërrimin e motmoteve.
E luta të heshtë ,të mos m´i ngrinë kujtimet që për mua s´kanë fund
Fillimin e jetës e kuptova shumë vonë,pasi u burgosa për tokën time të shenjtë
Nuk flas përqartë sepse jetoj në një shekull të ri të fitoreve ndaj atomit
Më rrëfe pse dielli nuk ju fal flakë as ngrohje shpirti mbrëmjeve të vetmuara.
Fryej erë sa herë dhe mundohu të bëhësh shpetim i dashurive titanikiane
Të gjitha mëkatet të falën nëse kurrë zhdukesh nga jeta e acartë dimrash
Sa u ngrite në dyftyrësi pse jetës m´i bëre hile ,e gjujte me ashtin tim të ri
Kjo jetë më nuk ka kuptim as për mua,as për ty nëse i sjell tokës sime stuhi.
Ngritu mbi demonët se tokën e qiellin ia bënë helm e ferr të fjalës
Edhe mbi perandorët të cilët pengë ma morën e ma ndanë në dysh atdheun
Fal të qofshin të gjitha stuhitë nëse i shndërron në faqe korbash
Ose lufto me sjelle bajlozët që vet i sjelle për ta përmbysur Gjergj Elez Alinë e pamposhtur.
RIKTHIM ZOTNASH
Asnjë dritë pa dritën e diellit
Nuk i shkëlqen jetës sime të vërtetë
Në ëndrra të jetës më rri e vetmja hyjni
Atëherë jam më i lumtur se secili planet.
Bashkë me yjet zbrite nga ozoni
A më pranohet tek ti të jem urata e
Larg më bëhet deri sa të zbardhë agimi
Lumë a det në të njëjtën kohë u bëra.
Anijet pritnin në radhë lamtumirën titanikiane
Bota asnjëherë nuk e fali mëkati që krijuan djajtë
A thua vallë cili nga ne e krijuam të bukurën e jetës
Nëse ti krijove faculetat e nusërsë për kohën e re.
I kam ndalue të gjitha hyjnitë deri në ozon
Bota krijoi të vërtetën de të ligën
Asnjëra nuk më bën pa lutjen time të shejtë
Larg a afër në shatë qiej më je shndërrue.
Ah,në çfarë mëkati sonte u mbyta më thell se Titaniku
Nesër a më falët pafajësia nëse zotnat nuk më gjykojnë
Orët e mbrëmjeve krijojnë zërat e e zanave që rrijnë mbi ne
Unë e dua ta jetoj vetëm kohën që ti ma fale pa kthim për zotnat.
E VËRTETA E ËNDRRËS
Pesëqind vjet si nuk më lanë në këtë ditë feste të gëzohem
Ta krijoj një herë në jetën time të vërtetën e ëndrrës
Dhe puthjen të ja fali gotës që s´më lë të vetëm kurrë
Ç´botë është kjo ,apo ç´njerëz jetojnë në tokë kur vrasin.
Ç´lidhje kanë demonët me kufijtë e turpit
Apo më mirë themi se janë vet turpi i botës
Ka kohë që në sytë e tyre ka nisë të fryjnë stuhitë
Dhe në asnjë rrugë nuk shohin drejtë të ecin.
Të gjitha i shpijnë në një udhëkryq pa dalje
Nëse marrin rrugë tani ,kanë veç rrugën e turpit
Kthim mbrapa për ta s´ka më ,asnjë ditë të bardhë
Krejt çka i kanë besu djajëve është vërbiimi.
Ç´det i shpresës është kur nga valët e tij
Sikur nuk shohin as s´dëgjojnë zëra të dashuruarëve
Me gotën pa e thënë ende gëzuar nga fillimi
Sa vështirë qenka të shndërrohesh në këngë deti.
Për të bukurën përse u bëmë një me Titanikun
Banorë të parë të gjirit të tij pafund e fillim
Nuk na është thënë të bëhëmi simfoni e Bethovenit
Nëse po,atëherë deti më paska faj pse i besova atij.
Gëzuar 2018
Juve që e doni fjalën e bukur dhe bekime të keni në jetë.
TRËNDAFIL
Trëndafil mëso se engjëjt ndonjëherë kthejnë këtu
E kanë të vështirë të ikin nga toka që i rriti dhe ju besoj
Me zotnat folëm në gjuhën plotë aromë trëndafili
E vetmja dhembje e detit mbetët plaga titanikiane.
E di më kanë tregue ëndrrat për ikjen tënde
Kurrë mos paftë dritë as diell ajo gotë që të helmoj
Nuk të mjaftoj betimi në gjuhën e zotit kur ju fala yjeve
Për shndërrimin tënd në mbretëreshë të luleve.
Kam mësue shumë nga ngjyrat e trëndafilit
Kur i shoh fluturat që futurojnë dhe ju bëjnë shoqëri
Më duket se aty më mirë më rri më mirë jeta ime
Dhë mësoj aq bukur për të bukurën e saj të pa venitur
Nëse ti shkon
Ikë sa më parë
Mos i prit të të shikojnë sytë e mi
Mbështjellma lotin me gjethet e tua të lutëm.
Shko para mbrëmjes që do të vie sonte
Ndryshe do të dehem deri në agim
Do ta qaj detin e të luftoj me secilin bajloz që e takoj
Nëse lotët e mij nuk m´i marrin valët t´i ngritin në re shiu.
ORËT E LIGA
Besoni sikur rastësisht jetoj në një botë që fare s´më pëlqen
Më duket se edhe në ëndrra dikush ka ndërhy si një palaço
Çudirat nuk paskanë fund pse fatin tim e përcjellin orë e çast
O në vdekësha pahiri mos u bëni merak se kam jetue mjaftë.
Nuk dua të rri më me orët e liga as edhe një ditë tjetër
Këta klyshë padronësh s´dijnë ke e lehin më parë
Të zotin a mikun që ngritën gotat e lirisë ende të pabekuar nga zoti
Në këtë jetë më shumë më moren kohën ëndrrat që kurrë nuk i deshta.
Tani fjalës se shenjtë që i besova po e paguaj me çmimin e jetës
Të eci në të njjëjtën udhë e kam mendue së nuk e meritoj
Tradhëtinë e jetës askush nuk paska fuqi ta ndalon as për asnjë çast
Jemi fjala e dhënë luftëtarësh që dolëm nga mijëra betejash për jetë a vdekje .
Mos e numëroni vdekjen time si të natyrës aksidentale
Si një presedant nga gota e dehur e tradhtura që kurrë nuk e besoja
Se një ditë do të shijoj helmimin e botës nga sytë që s´kanë më fuqi të më shikojnë
Jo,nuk vdes njeriu që i mbeti peng fjalës se Zotit dhe nuk e thej të shenjtën besë.
Tradhtarët vdesin çdo ditë bashkë me padronët e tyre perandorë
Asgjë nuk shohin bardhë sepse janë vërbue nga errësirat korbiane
Ditën lehjen e dergojnë deri në kupë të qiellit për ta shndërrue në stuhi
Det e tokë i kanë bërë cuname dhe ende njeriu ju beson fytyrës se tyre të paftyrë.
MOS E VRIT FJALËN
Nëse nuk ke shpetim tjetër për ta vrarë fjalën
Ndalo në sytë e mi plotë lotë gurësh që ndajnë kufi
M´i vrit ëndrrat për jetën e re,nëse veç të vritet.
Bëhu vrastar nëse të ka hije kjo lojë e mëkatit
Por, kurrë perandor mos të pafsha në asnjë kohë
Mjaft je i ngritur në demon dhe bajloz deti
Ashtin tim nuk ma çrrënjos nga atdheu pa më zhveshë jetën.
Në gjeneral fatin lidhma edhe për ndonjë ditë të re
Luftën e bëj tani pa asnjë lloj frike që vritëm aq lehtë si dje
Mbijetova mijëra vjet në relikt Durrahu ,para lindjes se Krishtit
I takova rrënjët e mia të shpërndara nepër katër anët e botës.
Tokën time nuk kisha fat ta mbrojë nga ndarjet e shpirtit
Bashkë me të u shndërrova në etje shiu e dhembje plagësh
E luta qiellin sonte mos na sjell stuhi fatkeqe këtë mbrëmje
Në dysh kurrë mos ma pikturo emrrin e luftëtarit të kësaj toke zanash.
Sontë jam fotografue në Muzeun e Luvrit me rrënjet e mia pellazge.
Shetita derë me derë metropoleve evropiane deri sa takova Tanagrën shqip
Në Athinë ku dëshira nuk më lënte pa e takuar Homerin me fenerin e tij
Gjersa në ëndërr më vinin fytyra të qeshura herë plotë vajë për tokën e ndarë.
Në asnjë zot ata më nuk besonin sikur as vrasësit të fjalës se shenjtë
Ç´kuptim ka vargu im kur asnjëri fëmijë aty nuk ma kuptonin,as edhe vetë perënditë
Për dashurinë që falnin shqipet kurrë nuk kishin dëgjuar çfarë është kjo fjalë
Përrallë u bëmë përse nuk e morëm flamurim kuq e zi të çëndisur nga Marigo.
Ah,sikur edhe pak të zgjasnin ëndërrat për fjalën që donin të ma vrisnin
Kisha frikë mos bëhësha edhe unë vrastar djajësh dhe korbave të zi
Sa e doja të shndërrohësha vetëm njëherë në bajloz të zi
Me thonjët e mij t´i shkulë nga toka e jonë dardane këta demonë e faqe zi.
SIMFONI NË THËLLËSI TITANIKU
Më rënduan ëndrrat kur jetën ma vranë valët e detit
Nuk isha unë bajloz që i kërkova dyluftim Gjergj Eles Alisë
U shndërrova në dhembjet për faculetën e nusërisë për motrën e tij
E pikturova në shpirtin tim dhe plagët ia fala asaj.
Në simfoninmë e Bethovenit u ula këmbëkryq me gotën ngritur
Pafajësinë e jetës përse e vratë atëherë kur gjithëçka ishte pranverë
Nuk ju erdhi keq për lulet sapo kishin çelur në kopshtin e Adamit
Bota është mëkatare përse nuk ju njeh si demonë të Apokalipsit.
Më thuaj o det cilin nga përandorët e dëgjove kur më fundose sebashku me Titanikun
A nuk ke dëgjue ndonjëherë për dhembjet që kanë plagosur dashurinë e detit
A thua në cilat nota të pentagramit u ngrit Bethoveni me simfoninë nr.9
Të dua ishte fjala e parë dhe e fundit e puthjeve që nuk kishin fund as mbarim.
E pyeta zotin vallë a nuk ishe pranë valëve të detit kur e fundosen Titanikun
Përse nuk më kërkoje të zgjohem nga plagët pesqind vjeqare dhe të dyluftoj
Bajlozët apo sikur i fituan betejat e jetës dhe vdekjen shih si ma prognozuan
Të dielave është dita ime kur lutje fali njerëzve të varfër kudo që janë këta hyjëni.
Sonte ma vranë buzëqeshjen orët e liga qofshin larg takimit tonë
Sikur në ëndrra të kisha mendue se kaq larg njerëzit me vrasje shkojnë
Do t´i kisha thënë zotit mos më ndalo në tokë,lërmë mbi yje prehem i qetë
Se toka është helmue nga jashtqitjet që këta dëmonë çdo ditë vrasin njëjtë.
