Rreth 252 milion vjet më parë, jeta në Tokë ishte shumë afër shfarosjes: zhdukja totale është shmangur vetëm nga kafshët më të vogla, të cilat në bazë të madhësisë mbijetuan më mirë se të tjerat. Fazat dhe kronologjia e katastrofës janë objekt studimi dhe shumë debateve midis shkencëtarëve: hipoteza më e fundit (e raportuar në Komunikimet Natyrore), e parashtruar nga një ekip ndërkombëtar studiuesish, propozon idenë se bimët ishin të parat që u dorëzuan, në zinxhirin e ngjarjeve të shfarosjes.
Në atë fazë të historisë së Tokës, që ne tani e quajmë Shfarosja e Madje e Permianit, tektonika e pllakave bëri që aty ku sot ndodhet Siberia, një numër i madh vullkanesh filloi të shpërthejë në të njëjtën kohë, duke lëshuar karbonit dhe metan në atmosferë për rreth 2 milion vjet, pa ndërprerje. Ky ishte shkaku kryesor i zhdukjes së rreth 96% të jetës së oqeanit dhe 70% të vertebrorëve tokësorë: ajo ishte ngjarja masive më e madhe dhe më dramatike në historinë e Tokës.
Në fillim bimët
Sipas studimit të ri, një element i emetuar me bollëk të madh në atmosferë gjatë dy milion viteve të shpërthimeve, nikeli, mund të ketë qenë shkaku i zhdukjes së bimëve Australiane deri në 400,000 vjet para se shumica e specieve detare e tokësore të zhdukeshin.
Për Christopher Fielding (Universiteti i Nebraskës-Lincoln), koordinator i studimit, është në fakt “një element krejtësisht i ri, një risi e madhe: deri tani sekuenca e zhdukjeve ishte e panjohur. Tani dihet me siguri të konsiderueshme”.
