Më poshtë lexoni të përkthyer pa ndërhyrje këtë artikull të botuar para 38 vitesh:
Kur automjeti u ndal pak para nën një llambë rruge, një burrë doli nga një kantier ndërtimi në të djathtë dhe gjuajti në drejtim të veturës nga rreth tre metra larg.
Një njeri i dytë gjithashtu qëlloi me armë zjarri, pastaj ndaloi pranë veturës përmes dritareve anësore të copëtuara, për të parë nëse kishin kryer punë. Fqinjët, të befasuar nga zhurma e armëve, panë që të dy burrat po largoheshin.
Dëshmia e banorëve që kishin parë ngjarjen e së hënës së javës së kaluar: Motori me katër cilindra vazhdoi të funksionojë me shpejtësi të lartë, shoferi akoma kishte këmbën e tij në gaz. Pastaj ai si duket e lëshoi pedalen, ai vdiq. Makina u rrotullua majtas në një gjysmërreth pa shofer dhe u rrëzua në një derë të mbyllur garazhi. Rrotat e makinës u kapën në dëborë, motori u ndal, ra i heshtur.
Policia gjeti brenda makinës
Shoferi Bardhosh Gervalla, 31 vjeçar, shtetas jugosllav, i goditur nga gjashtë të shtëna, i vdekur pas timonit, pasagjeri i tij Zeka Kadri, 28 vjeç, i vrarë nga dy plumba në pjesën e sipërme të trupit, dhe vëllai i shoferit, Jusuf Gervalla, 36 vjeç, u plagos gjithashtu nga dy të shtëna.
Të tre viktimat u identifikuan dhe u klasifikuan si ishin aktivistë politikë: Jugosllavët e mërguar të përkatësisë etnike shqiptare nga krahina e Kosovës në jug të Ballkanit, dhe të tre agjitues kundër qeverisë në Beograd. Kishte edhe referenca për autorët. Në vendin e ngjarjes, Jusuf Gervalla, i cili më vonë vdiq, pëshpëriti në polici: “Kjo ishte SDB” – shërbimi sekret jugosllav Sluzba Drzavne Bezbednosti.
Dymbëdhjetë të shtëna nga pistoleta të kalibrit 7.65 – kishin qëlluar dymbëdhjetë herë të tre burrat, dhjetë të shtëna goditën zemrën, mushkëritë dhe qafën. Një oficer policie në vendngjarje tha: “E gjithë skena duket si një ekzekutim.”
Për shumë vite, oficerët e inteligjencës jugosllave dhe kundërshtarët e regjimit kanë pasur përleshje të përgjakshme jashtë vendit. Në shumë raste, jugosllavët e mërguar militantë kanë sulmuar dhunshëm ambasadat, konsullatat dhe përfaqësuesit e vendit të tyre. Beogradi gjithmonë i përgjigjej vrasjeve dhe terrorit me të njëjtën gjë.
Përgjegjësit dalin në dritë. Beogradi ka frikë nga grupet në mërgim si një burim trazirash në shtetin shumëkombësh – dhe lufton kundër tyre. Deri më tani, vrasësit e shërbimit sekret kanë përqendruar pistoletat e tyre ndaj kroatëve jashtë vendit. Në disa raste vrasjesh të mërgimtarëve kroatë, pjesëmarrja në Beograd është demonstruar qartë.
Përveç kroatëve, shqiptarët e mërguar kanë rënë nën sytë e autoriteteve jugosllave. Që nga pranvera e rezistencës në krahinën shqiptare jugosllave të Kosovës që u ngrit në trazira të përgjakshme, Beogradi ka identifikuar udhëheqësit e këtyre grupeve.
Në fakt, ekzistojnë rreth 2,000 mërgimtarë shqiptarë të Jugosllavisë vetëm në Baden-Württemberg, shumica prej tyre me azil politik. Konsullata e Përgjithshme e Shtutgartit shpesh ankohej për aktivitetet e tyre.
Në pranverën e vitit 1981, për shembull, kishte një demonstrim ku 52 shqiptarë protestonin që Kosova të ndahej nga Jugosllavia. Kur demonstruesit vunë re se ata po fotografoheshin nga një shtëpi që strehonte një shkollë jugosllave, disa hynë brenda dhe përveç fotografit takuan konsullin e përgjithshëm jugosllav Branco Dimitrijeviç. Ata e morën filmin me vete, por më vonë u desh ta dorëzojnë në polici.
Kjo mund të ketë rezultuar me një zinxhir fatal, sepse një nga ndërhyrësuesit që kishte gjasa të ishte i fotografuar ishte Bardhosh Gervalla, i qëlluar për vdekje në atentatin ndaj veturës së tyre.
Gervallasit njiheshin në skenën e mërgimit. Vëllai Jusufi, i cili vetëm kohët e fundit mbrojti “luftën e armatosur” kundër shtetit jugosllav në një intervistë për “gazetën e përditshme”, sipas raportimeve të policisë, ishte edhe redaktori i një gazete në mërgim që botohej nën emrin “Zëri i Kosovës”.
Bardhosh Gervalla kishte ardhur tashmë në Republikën Federale të Gjermanisë në 1974. Ai bëri një kurs trajnimi në Arbeiterwohlfahrt në North Wuerttemberg dhe punoi për një kohë të gjatë në një qendër të kujdesit dhe këshillave sociale për punëtorët jugosllavë në Solitudestrasse 44 në Ludwigsburg. Bardhoshi, i martuar, që kishte dy fëmijë, ishte kryesisht aktiv në çështjet e sindikatës dhe të drejtës së punës për bashkatdhetarët e tij.
Kreu politik i vëllezërve, i cili kishte lëvizur në shtëpinë e tarracuar në Untergruppenbach në vjeshtën e vitit 1981, ishte padyshim Jusuf Gervalla, mbi të gjitha ai u akuzua zyrtarisht nga konsullata e përgjithshme jugosllave në Stuttgart se ishte një anëtar drejtues i “Frontit të Kuq” që luftonte kundër qeverisë Jugosllave. Organizata deri më tani ka qenë aktive vetëm në Jugosllavi dhe jo më shumë se grupet e tjera të Kosovës janë paraqitur në raportet vjetore të Zyrës së Shtetit dhe Zyrës Federale për Mbrojtjen e Kushtetutës.
Jusufi, i martuar, dhe me tre fëmijë, thuhet se ka qenë bashkë-redaktor i gazetës “Zëri i Kosovës”, e cila ishte e ndaluar në Jugosllavi, për të cilën ai punonte nga shtëpia e tij. Kadriu, gjithashtu një gazetar, ishte një kontribues kryesor në të njëjtën gazetë.
Në murin e jashtëm të shtëpisë me një tarracë ku banon një familje e vetme, është i vendosur një flamur i kuq me shqiponjë me dy koka dhe një yll me pesë cepa.
Rëndësia që i kushton Beogradi veprimtarisë së shqiptarëve të mërguar nuk lind nga masakra e Heilbronn. Tashmë po zhvillohej një fushatë në shkallë të gjerë, me të cilën shërbimi i sigurisë së Jugosllavisë synoi bashkatdhetarin Rasim Zenelaj në fillim të vitit të kaluar. Zenelaj ishte një anëtar kryesor i “Lidhjes Kombëtare Demokratike të Besnikërisë Shqiptare”.
Të shtënat me pistoletë në Zenelaj, armik i regjimit, i cili mbijetoi i plagosur rëndë, e bëri të qartë për herë të parë më 14 maj të vitit të kaluar se shërbimi sekret jugosllav po merrte një drejtim të ri.
Për të eliminuar Zenelajn, planet e bëra të përpunuara me bazë në Beograd, punësuan disa agjentë, madje morën rrezikun që të përfshijnë anëtarët e konsullatës zyrtare në komplotin e vrasjeve dhe të ekspozojnë ndihmës të lartë të heshtur. Plani dështoi, megjithatë, dhe palët e përfshira u zhdukën.
Në fund të viteve 1970, një oficer udhëheqës i inteligjencës ishte ngritur në statusin konsullor në qytetin kosovar të Ferizajt. Menjëherë pas kësaj, me emrin Salih Salihi, ai u paraqit në shërbimin diplomatik të vendit të tij në Republikën Federale të Gjermanisë, së pari në konsullatën e përgjithshme në Hamburg, pastaj në konsullatën e përgjithshme në Frankfurt. Atje ai u vendos si roje sigurie, duke veshur ID-në konsullore. Një koleg tjetër i Shërbimit Sekret tashmë ishte duke punuar në Frankfurt, Svetozar Mirjacic, i njohur si “Tozo”, i cili kishte ID 6322 si një zyrtar i konsullatës së lartë.
Surla vizitoi miqtë e konsullatës dhe i informoi ata për aktivitetet e njerëzve në mërgim. Një herë, kujton shefi i tij, ai mori një vizitor vetë. Mysafiri i mbrapshtë (Surla te shefi: “Duhet të keni kujdes prej tij”) ishte gjenerali i shërbimit sekret Milan Sasic.
Në mars të vitit 1981, menjëherë pas shpërthimit të trazirave në Kosovë, treshja e Frankfurtit ndërmori veprime. Salihi dëgjoi zakonet e jetës së aktivistit të Shqipërisë Rasim Zenelaj në mes të Jugosllavisë jashtë vendit dhe i solli garantuesit Tozo. Surla gjithashtu ndërmori veprime kur planifikimi konkret i sulmit të vrasjes
Agjenti i parë që ata vendosën pranë Zenelajt, ishte një mërgimtar Kroat, ekspozoi autoritetet shtetërore kontraktuese duke dëshmuar në procedurat gjyqësore. Agjenti i dytë ishte gjithashtu i afërt: Ante Kujundzic u rekrutua nga Tozo si vrasës kur ua zbuloi veten miqve të tij kroatë në mërgim. Policia gjermane së shpejti dinte detaje të përgatitjeve për sulmin.
