Drama “Aurora” e autorit të shquar Nexhat Halimi ( publicist, prozator, poet e dramaturg), në mënyrë shumë origjinale-dramatike, shtjellon një ngjarje nga lufta e fundit atdhetare në Kosovë. Në qendër të veprimit është një çift bashkëshortorë me kombësi serbe, pra grua e re e martuar për një burrë i cili me çdo kusht dëshiron të ketë një fëmijë. Fëmija i cili lind është fryt i një dashurie të një të riut me kombësi shqiptare. Vitet ikin dhe fëmija rritët me një baba me botëkuptime të një njeriu plot urrejtje. Kjo gjë sa vjen e shndërrohet në mos durim të hapur përballë fqinjëve, ndonëse ai është kolon i hershëm dhe jeton në tokën e huaj. Fqinjët, të përballur me një rrethanë të tillë, të varfër dhe tejet veçantë, sillen mirë me gruan e tij të re. Njëri nga ta dashurohet në gruan e re dhe nga ajo dashuri u lind një djalë. Burri serb i bindur në shterpësinë e tij e hesht shtazanin e gruas, të cilën e ka blerë për një lopë. Ikin në këtë mënyrë vitet dhe djali rritet. Shpërthen lufta dhe nëna nuk i tregon djalin për të vërtetën e ktë gjë nuk e bën as shqiptari, ndonëse serbi vdes. Gruaja largohet nga Kosova dhe ikën në Serbi me të vërtetën e heshtur se djali i tij është i fqinjit shqiptar. Gjatë luftës së fundit në Kosovë babë e bir hasen përballë njëri tjetrit. I biri i armatosur nën uniformën serbe, ndërsa babai shqiptar-i varfër, i sjellshëm dhe duar thatë. E vetmja që mund ta shpëtoi të birin që mos ta vret të atin e vet legjitim është Mara-nëna, e cila tashmë është larg që t`ia thotë të vërtetën.
Ndërkohë, fshatari i varfër shqiptar gjendet para vdekjes. E lut djalin, ushtarin serb t`i kujtoj fjalët e mira të nënës për të dhe me këtë rast i tregon për të vërtetën. Këtë gjë ia dëshmon dhe fshatari tjetër, në të njëjtin rresht për t`u vrarë. Kjo ndopak ia thyen mendjen ushtarit serb dhe i falë të ikin, mirëpo ai nuk mund të lirohet me barrën shpirtërore që i ngarkohet papritur. I kujton rastet e bisedës me nënën, me babanë serb të egërsuar dhe në këtë mënyrë bindet se në tërë këtë rrjedhë diçka nuk ecën mirë. Situata sa vjen e ashpërsohet. Ikje nga kjo nuk ka dhe djali provon të vetëvritet.
Afër e ndjek babai i vet legjitim dhe bën përpjekje ta shpëtojë nga ky akt i rëndë. Ai është i ri dhe vetëm uniforma e huaj e bën njeri të huaj!
Teksti, për të cilin po shkruaj është një ndërthurje psikologjike, me domethënie të rëndë, me skena nga më të ndryshmet, të cilat i sjell lufta. Ka ndjekje e ikje, Ka dhunime, maltretime e vrasje të atyre, të cilët kaq të pafajshëm jetojnë në tokën e tyre dhe ndiqen gjithnjë nga thika e përbetuar serbe.
Personazhet janë: Unë, joUnë, i Treti, Mara, Mirko, Hija, Plaka, Ushtari, Ushtari I, Gruaja, Oficeri, Ushtarë e Qytetarë me të gjithë së bashku autori ka realizuar një dramë unike.
Drama është shkruar me një stil të rrjedhshëm, të qartë e të afërt, e cila gjë bën që lexuesit ta përjetonin deri në fund, e sidomos kjo do të ndodhte me shikuesit – dashamirë të tetarit, sikur drama të inskenohej, me ç`rast drama do të merrte dimension të ri, do të merrte shpirt, jetë në skenë para shikuesit...
Shkrimi fund e krye përshkohet me pamje, fjalë e veprime shumë të përshtatshme për skenë, por në të njëjtën kohë është mjaftë i afërte edhe për lexim. Në të shumtën e rasteve dialogët kanë rima.
Ky tekst i realizuar me shumë përkushtim - do ta mbante kujtimin gjallë të popullit për katrahurat që përjetoi nga policia dhe ushtria, e sidomos nga paramilitarët serbë, duke mos i harruar për asnjë çast masakrat e papara. Lufta këtu e shtrin vetëm hijen e vet të rëndë, ndërsa përplasjet ndodhin brenda personazheve, të cilët pësojnë. Drama nuk thërret për hakmarrje, por është zë kundër harrimit.
