Kësaj radhe, poeti na e ringjall lirikën e odës poetike, atij zhanri antik që i këndonte karakterit solemn për të shfaqur nderim dhe dashuri, a për të shkruar për lavdinë e perëndive, një luftëtari, një mbreti apo në rastet e një ngjarjeje solemne.
Poezia e tillë e ruan komunikimin e qartë me lexuesin: ajo lexohet rrjedhshëm, pa telashe të ndërliqshme.
1.
Mbase, poezia moderne është e vështirë për lexim dhe lexuesit e anashkalojnë, apo pse sot pak lexohet. Kësaj radhe P. Buzhala na vjen ndryshe dhe sikur na e thotë përmes vargjeve:
e, secila ditë le të jetë tryezë feste e urtisë,
e Fjalës së zemrës,
si një pishtar statuje që rri i pashuar,
që nuk heq kurrë dorë nga dashuria,
si pishtar i brendaforcës, i jetëkërkimit,
Pra, poeti e shpall secilën ditë të mirë, të bukur, të mrekullueshme. Secilin çast e shpall çast magjik. Vijnë këto ode, si këngë lumturimi e gëzimi, si festa të shpirtit. Festë për dashurinë, nderimin, kujdesin, të vërtetën, të drejtën, ecjen në jetë, lirinë, frymëzimin, e deri te çastet, ditët, vitet dhe përjetësia. Kjo këngë feste vjen edhe për një udhëtim a një bisedë, për qetësinë, heshtjen, rrezet, retë dhe yjet. Gjithsesi edhe për diellin, si këngë e përdiellshme, siç thotë poeti. Dhe të këndojë fëmijërishëm(neologjizëm lirike e poetit), domethënë, si këngë e virgjër dhe e pamëkate, si fitore mbi gjithçka të ligë.
E megjithatë poeti na e thotë se në jetë nuk ka gjëra të lehta. Kjo qetësi, ky gëzim e kjo hare jete, për ta mundur vdekjen me lindje, me krijim e me festa të shpirtit, arrihet me shumë sakrifica:
Qenka një trishtim i butë që kundron hapësirën blu.
Fjala prekëse ka intimitetin e saj.
Ka historitë e dashurive të humbura.
Gërmo dhe e zbulon të fshehurën brenda botës sate,
si të gërmosh ar a argjend, një minierë thesaresh,
Dhuroji sytë tu, që Tjetri ta shohë shpirtin tënd.
Dhuroje shqetësimin tënd blu, ta rrëfesh këtë histori.
Mandej ti i sheh të tjerët, se ata janë te mendja jote.
Jepe Dorën tënde, dhe koha të merr në dorën e saj.
Libri ndahet në tri cikle a tri pjesë: "Sa herë humb në jetë shënoje si fitore", "Kryeradhë vargjesh” (i përbërë nga pesëdhjetë këso kryeradhësh a lirikash, si një tërësi poetike) dhe "Emri midis rrezeve dhe reve".
2.
Ç ‘është e vërteta, këto lirika, të shkruara për disa vite, ishin një komunikim i vazhdueshëm me lexuesit në rrjetin social, dhe, si të tilla, u mirëpritën po me atë hare e komunikim të lirshëm. Lirikat ngërthejnë edhe një didaktizëm modern të mendimit a të këshillës së paimponueshme, por të veshur me një lirizëm të çliruar, të rrjedhshëm. Edhe thënia lirike është një proverb i mirëfilltë poetik.
Madje krijuesi këmbëngul që të vihet kufiri i qartë midis mendimit pozitiv dhe atij dëshpërues, negativ. Aty ku shqiptohet një vërejtje a një qortim për jetën tonë, pikësynon të na ngre në këmbë, të mos na lërë të përulur, për të na trimëruar kundruall furive të jetës e stihive të fatit, mëkatit a një dështimi që na rrëzon për tokë. Ai na i tregon edhe burimet se prej nga vijnëligështimi e ligësia, po edhe burimet se ku gjendjen forcat e energjive tona të brendshme, se ku i kemi ato mundësi a kapacitete emocionale a mendimi, veprimi a ecje përpara. Këto energji na ngrenë në vibrime më të larta spirituale e jetësore, në shkallë gjithnjë e më të sigurta të inkurajimit e trimërisë së shpirtit. Kështu, poezia na vjen gjithnjë e më e hareshme, gjithnjë e më solemne, gjithnjë e më e ndritshme. Mund të lexohet edhe si lirikë e empatisë, i identifikuar me dhembjet shpirtërore e me mundimet e të tjerëve, për t'u shqiptuar, aty për aty, një mesazh çlirues:
Po ece një jetë të tërë me kokën lart,
drejt stuhisë po e mbajte,
mbaje edhe me zemrën gjithmonë të ngrohtë,
e kur në rrugë të trazojnë shirat, vetëtimat,
Thuaj: s'ka gjë, kohë e mirë është sot.
Shih si u rrëzuan stuhitë,
Shih si rruzullimi të qetëson me heshtjen e tij.
Po, Ditë e Mirë është sot!
(Poezia "Thuaj: ditë e mirë është sot")
Duke i sublimuar kështu te kjo poezi përvojat e tij të gjata me shkrimin, sidomos me shkrimin kritiko-letrar, me përvojat krijuese të letërsive të ndryshme e tëzhanreve nga më të ndryshmet, ky vëllim na vjen edhe me një ligjërim social-meditativ, psikologjik-shpirtëror, që siç na thotë Buzhala, vjen "simbas shembullit të Artur Shopenhauerit, e që do të quhej një roman eudemonologjik, mbasi Shopenhauer kështu e quante filozofinë mbi rregullat e ekzistencës së lumtur." Në letërsi, ky diskurs i folësve lirikë, "jepet në kërkim të harmonisë e të lumturisë", aty ku ka mungesë harmonie e sigurie, sidomos tek shtresat e goditura në jetë. Dhe ky folës lirik " e merr rolin komentues autorial e të ndërgjegjësuar, si vetëdije e zgjuar e veprës", pra, si zhanër që lëviz kah ndërthurja e shkrimit letrar me atë të edukimit shpirtëror: "njeriu e gjen rrugën e perspektivës, pa marrë parasysh rrethanat... njeriu kalon nëpërmes procesit të vetëngritjes, të pikës së gjetjes së vetvetes " (shih: te vepra "Amëza e rrëfimit"). Është ky kërkim i gjetjes së vetvetes, si kërkim sidomos shpirtëror, në sfondin e përgjithshëm poetik të kësaj vepre.
