Në ditët e panairit të librit, Shkrimtari Premçi, pohon se, botimi nga ana e tij i dy vëllimeve me studime dhe ese në fushën e letërsisë, “Flladi i Berjozave” mbi krijimtarinë e disa prej kolosëve të letërsisë ruse, botim i Shtëpisë Botuese L.M.G, dhe “Me Vrullin e erës”, botim i Shtypshkronjës “Albtiporafia”, shënojnë përfundimin e një etape të rëndësishme të krijimtarisë së tij me një kosto prej dhjetë vitesh. Ne mendojmë gjithashtu se, në krijimtarinë e tij të larmishme, me disa vëllimeve me tregime dhe novela, por edhe me studime letrare, botimet e tij të fundit, “Flladi i Berjozave” dhe “Me Vrullin e erës”, shënojnë edhe një cak të ri në krijimtarinë e tij, por edhe në botën letrare.
Përmbledhja me ese dhe studime letrare “Me vrullin e erës”, mban një titull që sjell në përfytyrimin e lexuesit idenë e një vrulli që shoqëron shkrimet e librit, apo imazhin e lexuesit në botën e sotme, që sikurse një anije me vela, duhet të ecë përpara, “Me vrullin e erës”, në oqeanin pa anë e fund të letërsisë.
Dhe vërtetë, shkrimi mbi krijimtarinë e personalitetit të letërsisë turke, Azis Nesin, është një analizë e thellë letrare artistike nëpërmjet të cilës Premçi, vë në pah karakteristikat dhe vlerat e veçanta të këtij shkrimtari me famë botërore. Më tej lexuesi merr një informacion të përpunuar letrar e artistik mbi veçoritë e prozës dhe në veçanti të tregimeve të autorit të njohur bullgar, Elia Pelin. Vasil Premçi thekson veçoritë e përbashkëta që kanë ata me mjeshtrin e madh rus, Anton Çehovin, por edhe origjinalitetin e veçantitë e tyre dalluese. Vështrimi i Shkrimtarit dhe studiuesit Vasil Premçi, në shkrimin “Shkëlqimi dhe fundi i antiromanit” mbi fatin e romanit në epokën tonë, si një prej gjinive më të rëndësishme të letërsisë i jep lexuesit një panoramë interesante nga “dueli i mendimeve” të mjaft prej shkrimatërëve bashkëkohorë. Në këtë shkrim, V.Premçi vëren: “Fati i romanit ka një ngjashmëri të çuditshme me legjendën e arkës së Noes; ai është i “dënuar” t’i përmbajë të gjitha llojet e gjinive letrare; tragjiken dhe komiken, epizmin dhe lirizmin. Ndaj përderisa do të ketë krijues letrarë kërkues që u ndrin “kandilja e vetëdijes” romani do të mbetet një bashkudhëtar i përjetshëm i artit dhe i shoqërisë njerëzore.”
Mbi krijimtarinë e shkrimtarit Faik Ballanca janë shprehur mjaft studiues e shkrimtarë, dje, në gjallje të autorit, por edhe sot. Në këtë vëllim zenë një vend të rëndësishëm dy shkrime që i kushtohen krijimtarisë së shkrimtarit Faik Ballanca: “Letërsia nuk bie nga qielli, por as nuk vjen nga humnerat” dhe “Nomeja e largët, i Faik Ballancës, një roman ekzistencialsit”. Mendojmë se shkrimi “Nomeja e largët, i Faik Ballancës, një roman ekzistencialsit”, përbën një kontribut të guximshëm të Vasil Premçit, pasi është nga shkrimtarët e parë që nëpërmjet një analize të shkurtër e befasuese, shpërfaq mendimin se romani në fjalë i përket llojit të letërsisë ekzistencialiste. Në vëllimin e Premçit “Me vrullin e erës”, bien në sy edhe një numër esesh mbi krijmtarinë lirike të poetëve Pano Taçi, Agim Pepa, Basir Bushkashi e Simon Kaca. Duke qenë një tregimtar i natyrës lirike, Premçi ka sjellë në këtë vëllim edhe esenë “Magjia e pjergullës së rrushit”, i cili, për mendimin tone, është një tregimi këndshëm liriki që i transmeton lexuesit ndjenjat më të thella artsitike për njeriun e lidhur fort pas jetës, dashurisë dhe punës. Lexuesi nuk mund të qëndrojë indiferent përpara shkrimit “Duhet të mbyllen në muze I. Kadare dhe D. Agolli?!” që sjell në faqet e tij polemikën, vite më parë, me poetin Gani Xhafolli, në një festival poetik në Shkup. Në faqet e kësaj përmbledhjeje zenë vend edhe shkrimet mbi krijimtarinë e Ali Abdihoxhës, Jusuf Alibalit, Xhevat Alibalit dhe studiuesit të njohur të etnokoreografisë, Prof. Dr, Ramazan Bogdani, etj.
Përmbajtja dhe niveli i shkrimeve ftojnë për lexim jo vetëm njerëz të fushës së letërsisë, por edhe një spektër më të gjerë lexuesish, të cilët nuk do të zhgënjehen pas shfletimit të tij.
