Ky është Tempulli i fjalës. Libri i poetes që prêt plot ankth. Si do të pritet libri i saj? Është një krijesë e re, duke hedhur hapat hap pas hapi, në fillim ndoshta i pasigurte, e me pas plot siguri. Dhe ja. Ku vargjet kthehen në tinguj, me një akustike të këndshme që hera here ndryshojnë në mënyrë të papritur.
Për pasionin dhe punën e madh që ka bërë gjatë jetës saj ka krye me suksesshme e poetja Alma Feruni gjithmonë ka shtua ndjenjat e lumturisë. Për çka për rezultatet e arritura në leninë e letërsisë - si poete është nderuar me titullin “Ambasadore e Paqes”` nga Konfederata Ndërkombëtare e Paqes ne bote. Kjo poete para lexuesve shqiptar sot ka dole me librin me të ri me titullin “Tempulli i dashurisë”. Ne fjalën e redaktorit të librit Ukshin Morines dhe recensentë, Elvira Ferumaj ne mes t në mes tjerash thuhet:” Tempullin e vetë dashurisë. Tkurrëm atë, natë magji, telefonatën që se prisja erdhi. Dhe zëri, yt depërtuar në gji. Ti, qeshje me kordat, e zërit. Më dëshiroje në përgjërim, Mos e prish, magjinë mos. Luteshe- gjer, në drithërim. Natës, i luteshe dhe mua. Të rrinim dhe pak më shumë.
Me ndodhi sonte - pasi pyeta urtësinë qe me këshilloi Lutjen hyjnore e prisja. Dihatjen, ankthin tënd, kurrë.
Në, flirte e ëndrra u endëm. Ky ish , çasti ynë drithërim.
Është bukur te turresh Endrit. Me ndodhi sonte pasi pyeta urtësinë qe me këshilloi. Është bukur të flesh me një ëndërr dhe të zgjohesh me një qëllim. E ja surpriza erdhi. Libri ``Tempulli i dashurisë`` vjen para lexuesit natyrshëm. Autorja ka sjelle një standard te larte te artit te vargut, një stil te zhdërvjelltë te lojës se fjalës, një sintakse të kuruar me mjaft kujdes. Poezia e Alma Ferunit ka një tingull të veçante, ku ndjehen jehonat e marrëdhënies se autores me veten e vet, me ndërgjegjen e saj krijuese, me atmosferën qe e rrethon poeten dhe subjektet e saj. Feruni është shume skrupuloze ne atë që artikulon, e administron mire ndjenjën dhe emocionin dhe shkruan në libër pjesën me poetike të këtij emocioni. Urimet me të mira Alma Ferunit, kësaj poeteje, librin e se cilës do të kishte dëshire kushdo ta bënte pjese te bibliotekës se vet cilësore.
Eh rreze diellore mes kallëzash gruri
Fati përmall, të mori pruri
E qeshur hare, pa hije derte
Mbushe hambarë, flladesh bereqete..
A ike u trete a zemrash vallë mbete?
Nën stinët behar, që çelnin nektar
A ndoshta bezdisur nga etja maraze
Afruar pranë fushës nen jerm e nën gaz?
Ta ndienim aromën aty mes brezaresh,
Sa zgjasnim pak dorën, hetohesh ter naze.
Pastaj kur u mbarse nën afshin e tokës
Puthe vet vlagën, mes hovesh, tallazesh..
E bardhë ti në magje, e lirë e mire,
Gishtërinj kur të preknim, sa kishim dëshirë,
Mëkatin e parë e bëmë. Arsyet që mund të shpien tek një poezi, tek një poet a një poete, është dëshira për te krijuar diçka ndryshe të krijuar deri me pare. Thonë se poeti derdh vargjesh vet shpirtin e tij. Thonë se gjithë dhimbjet, gëzimet e njeriut shkrihen në një.
Na ndeve flladitje, kur rroknim, të preknim
Dhuroje gëzim, dhe ndiheshim mirë,
Dhe prapë të uruar ndër gji të perëndisë,
Kjo tokë bekuar, dritë e ardhmërisë…
Dhe rrezes së virgjër sa shumë përgjëruar,
Një çast të t`preknim, mbi supet e dlirë
Të t`puthnim në buzë, nanurisur gush
Gjymtyrësh ngatërruar kush s`u gërmush?
Eh rreze diellore na ruaj një të fshehtë,
Mes kallëzave të grurit, lulëkuqja po jep jetë,
Ish ngjizur agimit me vesën e mëngjesit
Tani jehon fatesh a petalesh jeta?
Ky është Tempulli i fjalës. Libri i poeti që prêt plot ankth. Si do të pritet libri i saj? Është një krijesë e re, duke hedhur hapat hap pas hapi, në fillim ndoshta i pasigurte, e me pas plot siguri. Dhe ja. Ku vargjet kthehen ne tinguj, me një akustike të këndshme që hera here ndryshojnë në mënyre të papritur ashtu si vala pranë bregdetit jonian ndjesia e perceptimit, ankthi aty. Imazhe te fshehta, tingujt jete, zhurmat, jehonat, pëshpërima e valës dhe rrezet e diellit depërtuar natyrshme si për të shfaqur besueshmërinë e vet e të rrezeve diellore qe ngroh njerëzimin mbare.
