“Ju kërkoj ndjesë, që para se të vdisni, keni parë një mjek që ishte i stresuar dhe i lodhur. Më vjen keq që jeni larguar nga kjo jetë para se të kisha shansin të dëgjoja historinë tuaj. Ndërsa isha duke u përpjekur të bëja një tërheqje, ti u përpoqe të më tregosh për atë ditë të veçantë tënden 30 vjet më parë. Unë duhej t’ju ndërprisja në mes, sepse ishin pesë pacientë të tjerë që prisnin shërbimin tim, dhe 31 persona të tjerë kishin nevojë për mua për detyra urgjente dhe kritike që i mbanin gjallë dhe t’i ndihmoja ata të shëroheshin. Unë ju premtova se do të kthehesha më vonë për ta dëgjuar, atë histori që ju bëri kaq krenar, por nuk pata kohë. Dhe as ti. Kontakti juaj i fundit njerëzor, pak përpara se gjendja juaj të përkeqësohej shpejt dhe të vdisnit, ishte me një mjek të stresuar që ndërpreu kujtesën tuaj të lumtur. Kërkoj falje, por nuk është faji im”.
Këto janë rreshtat e parë të një letre anonime të shkruar nga një mjek anglez drejtuar Guardian. Është një nga ato raste kur disa fjalë bëhen “virale”, dhe i ndajnë mijëra njerëz. Është historia e një mjeku “të stresuar dhe të ngarkuar me punë”, i vetëdijshëm se ai po humbet ndjenjën e tij të njerëzimit ndaj pacientëve të tij. Dikush që nuk ka kohë “të qesh apo të bëj shaka”, dhe që më së shumti të mund të japë “një buzëqeshje të sforcuar”, por atëherë ai duhet të ik.
“Më kujtohet gruaja e një pacienti me një sëmundje të pashërueshme, e cila donte me çdo kusht që dikush ta shpëtonte. Do të më pëlqente ta kisha dëgjuar me vëmendje, ndërsa ajo po më tregonte për takimin e tyre të parë, në moshën 18 vjeç, dhe tre fëmijët e tyre, dhe të gjitha aktivitetet që ata kishin planifikuar pasi të dilnin në pension. Projektet që për fat të keq kurrë nuk do ta kishin parë dritën. Por unë ndjeva gjysmën e gjërave që ajo më tha. Në fakt, unë mendoja për provimet që më duheshin dhe rezultatet e analizave që prisja. Unë duhet të zgjidhja mes ruajtjes së pacientëve dhe të dashurve të mi ose të tregoja dhembshuri. Dhe është një gjë e tmerrshme, pasi unë jam shumë keqardhës”.
“Më duhet t’i jap vetes përparësi – vazhdon letra – në trajtimin e pacientëve. Dhe madje edhe kështu, është pothuajse e pamundur që të paktën mjekët në detyrë të jenë në gjendje të plotësojnë nevojat e të gjithëve. Ne jemi aq të ngarkuar me punë sa çdo aktivitet shtesë, si një bisedë e thjeshtë, është një luks që nuk mund ta përballojmë. Dhe megjithëse nuk kam as edhe një minutë pushim gjatë ditës time, në fund të turnit tim, nuk mund të largohem kurrë pa mbaruar gjithçka që duhej të bëja”.
“Unë nuk jam i pasjellshëm, por tmerrësisht keq për pasojat e dështimit të sistemit. Ndoshta kjo punë ka tharë njerëzimin tim, por unë nuk mund të ndihem fajtor për këtë. Koha që unë zgjedh për të bërë takimet familjare që më mungojnë apo që të dal me miqtë e mi, të cilët detyrohen të anulojnë në minutën e fundit, përpiqen të më bëjnë fajtor dhe të ndihem keq për këtë”.
“Jam krenar për punën time – përfundon ai – por aftësia ime për të qenë në një mendje me ata që jetojnë në shtretërit e spitalit, orët e tyre të fundit të jetës është hedhur vazhdimisht në provë. Dhe për një person që ka zgjedhur të bëhet mjek për të trajtuar dhe për t’u kujdesur për të tjerët, kjo është diçka që është e pamundur të pranohet”.
