Kur jemi fëmijë marrëdhënia me nënën tonë është gjithëpërfshirëse. Kur rritemi, gjërat ndryshojnë. Marrëdhënia ndonjëherë bëhet konfrontuese, sigurisht e ndërlikuar, sepse në atë moment bëhet fjalë për një marrëdhënie midis të rriturve, jo më midis një të rrituri dhe një fëmije ose një adoleshenti.
Problemi është se për një nënë nuk është e lehtë të ndalet së qeni nënë, në të vërtetë, është e pamundur. Që do të thotë se nënat jo gjithmonë arrijnë të ndalojnë të sillen në të njëjtën mënyrë siç vepruan kur fëmijët e tyre ishin të vegjël.
Dëshira e tyre e papërmbajtshme për t’u kujdesur për fëmijët e tyre edhe kur ata janë të mëdhenj dhe të vaksinuar mund të jetë shumë e bezdisshme dhe ndonjëherë një burim përleshjesh dhe grindjesh. Gjatë këtyre përleshjeve shpesh herë mund të shpëtojnë fjalë që të gjithë pendohen pasi i kanë thënë.
Nga ky këndvështrim, ekzistojnë të paktën tre gjëra që nëna jonë nuk duhet t’i bëjë kurrë, tri sjellje që mund ta dëmtojnë atë thellë.
Në radhë të parë indiferenca. Ju e kuptoni mirë që për një person që i ka kushtuar të gjitha mendimet dhe vëmendjen tek ne që nga momenti kur kemi ardhur në jetë (dhe madje edhe më parë) ta trajtojmë sikur të mos ekzistonte, sikur mendimi i saj të mos ketë rëndësi , është maksimumi i fyerjeve dhe mund të shkaktojë një dhimbje të thellë. Pra, kurrë mos e trajtoni nënën tuaj me indiferencë ose, më keq, sikur të mos ekzistonte. Duhet të jeni të paktën mosmirënjohës.
Mos debato me vëllezërit e tu. Ajo mund të ketë preferencat e saj, por ju do më shumë sesa jeta e saj. T’iu shohë duke debatuar dhe përplasur mund të lëndojë shpirtin e saj. Shmangeni nëse mundeni.
Ajo të do dhe do të të dojë gjithmonë, por një përkëdhelje, puthje dhe një përqafim ndonjëherë i bëjnë mirë të gjithëve, e lëre më nënës. Mos u bëni kokëfortë me shfaqjet tuaja të dashurisë, ju mund të pendoheni për atë hidhërim të shprehur!
