Vështirësia për të qenë një person i mirë në një botë që funksionon mbrapsht. Është një botë e çuditshme dhe shumë njerëz të mirë duhet të shkojnë te psikologu për të mësuar se si të reagojnë dhe të mbajnë gabimet e njerëzve të këqij. E gjithë kjo ka një emër dhe quhet sëmundje emocionale e shpirtit. Ajo sëmundje e vazhdueshme që ndjehet nga njerëzit e respektuar kur përballen me ligësinë e përgjithshme dhe të shfrenuar.
Pse njerëzit e mirë shkojnë te psikologu?
Disa sociologë, përfshirë të ndjerin Bauman, kanë analizuar rrjedhën e shoqërisë pas futjes në përdorim të teknologjisë. Një model i jetës dhe marrëdhënieve të bazuara në një tepricë teknologjike, e cila bën që të gjithë individët, përfshirë njerëzit e mirë, të ndiejnë efektet. Ajo që ekspertët e quajnë çpersonalizim, pra nuk mund ta duan veten dhe të tjerët.
Njerëzit e mirë, ata që kanë pika referimi të pakta dhe të thjeshta, e gjejnë veten të katapultuar në një univers pa formë, kontradiktor. Në jetën reale, nga ana tjetër, që jetohet mes punës dhe angazhimeve, gjërat sigurisht nuk janë më mirë. Konkurrenca ekstreme, materializmi çon në ekstreme, një nevojë jetike për sukses rrethon ndjeshmërinë e atyre që përpiqen të vazhdojnë. Atëherë, ata që ne i quajmë njerëz të mirë, ndoshta ata më të thjeshtët, më pak konkurrues, vuajnë qartë nga kjo botë e nxituar, sipërfaqësore. Kundërshtuese. Ata vuajnë nga gabimet e njerëzve të këqij.
Lajmet dhe fatkeqësia e njerëzve të mirë
Historia e disa javëve më parë, është e pesta në një seri të gjatë episodesh që tregojnë njerëzit që jetojnë për t’u shfaqur live. Ngjarje që në pamundësi për t’u kuptuar lënë një hendek të madh midis njerëzve të mirë. Është e paimagjinueshme të pranosh vdekjen e dy krijesave të vogla për të kënaqur impulset vdekjeprurëse të një babai që synon të bëjë selfie duke i dhënë makinës. Është e paimagjinueshme të bësh njerëzit e pafajshëm të paguajnë çmimin e kotësisë së tyre të padobishme.
Një seri ngjarjesh në të cilat ndjenja e gjërave humbet mes indiferencës së përgjithshme. Sepse është pikërisht ky pranim, kjo apatia përcjellëse ndaj së keqes që shkakton shqetësim te njerëzit e mirë. Të cilët nuk janë në gjendje të jetojnë me padrejtësinë dhe ta pranojnë vdekjen me indiferentizëm të vogël.
Pasojat
Humbja e sensit të udhëtimit, pikat e referencës, dallimi i qartë midis së mirës dhe së keqes, është fati i kaq i shumë njerëzve të mirë. Njerëzit e mirë janë të paaftë për të rrëzuar bankat, për t’u mbrojtur nga njerëzit e këqij, ndoshta sepse janë vetëm ose janë dobësuar nga aq shumë të këqij.
Efektet e shqetësimeve të tilla ndonjëherë janë të dukshme, në shumë raste të tjera më pak, duke gjeneruar herë pas here një lloj mburoje, pas së cilës fshihet ndjeshmëria e dikujt. Fusha ideale ku keqdashja, shpifja, zilia mund të lulëzojnë deri në atë pikë sa të bëhen modeli për t’iu përshtatur.
