Një nënë është gjithmonë nënë. Përtej distancave, moshës, përtej kësaj jete… Nëse jo me sy, me zemër. Nëse jo me trup, me mendje. Nëse jo me praninë, me shpirtin. Një nënë kujdeset gjithnjë për fëmijët e saj. Kudo që të jetë. Një prani e vazhdueshme, edhe nëse e ka lënë këtë dimension tokësor.
Një nënë është diçka ndryshe nga një prind normal. Është e ngjashme me një engjëll, e aftë të jetë atje edhe kur nuk është fizikisht e pranishme. Për të ndriçuar rrugën. Të thuash se një nënë kujdeset gjithmonë për fëmijët e saj është diçka që vetëm ata që kanë pasur privilegjin të kenë një nënë të vërtetë mund ta dëshmojnë. Sepse nëse është e vërtetë që shumë nëna janë nëna të shkëlqyera, është po aq e vërtetë që jo të gjitha janë nëna.
Një nënë kujdeset gjithmonë
Vetëm një dekadë më parë, teknologjia dhe telefonat inteligjentë kanë pushtuar jetën tonë. Më parë nuk kishte asnjë mënyrë për të kontrolluar fëmijët kur udhëtonin. Megjithatë nëna ishte gjithmonë atje, edhe me mendje. Mund të lexojë shprehje të vogla, të kuptojë çdo gjendje shpirtërore të fëmijës. Ai ishte me të vërtetë në gjendje të ndiqte jetën e tij edhe pa praninë fizike, dhe ta vëzhgonte atë me dashuri dhe fuqinë e mendimit.
Lidhja midis nënës dhe fëmijës
Të pohosh që një nënë kujdeset gjithmonë për fëmijën e saj nuk është një shprehje retorike. Lidhja që ekziston nuk mund të përshkruhet lehtësisht. Një nënë është ajo që ushqen, mbron. Personi i aftë për të vendosur fëmijën para gjithçkaje, pothuajse si një pjesë e vetes që merr jetë të re. Dhe kjo është ajo që ndjen një fëmijë, edhe para se ta kuptojë. Nëna bëhet drita e tij, udhëzuesja dhe kështu ajo mbetet me kalimin e viteve.
Rritja dhe prania e vazhdueshme
Një nënë e pranishme nuk është intruzive. Ajo e di shumë mirë për çfarë kanë nevojë fëmijët që të gjejnë rrugën e tyre, të kenë përvojat e tyre. Kështu, sapo rritet, ajo veçohet duke mos e humbur kurrë vëmendjen për jetën dhe rritjen e tyre, duke vëzhguar, në mënyrë diskrete.
Khalil Gibran shkroi: “Dashuria është lidhja në një zinxhir që fillon me një vështrim dhe derdhet në përjetësi”. Duket thënia perfekte, për të përshkruar dhe sintetizuar praninë e një nëne.
Një dritë që nuk shuhet kurrë
Ai zinxhir për të cilin flet Gibran ka shenjën e përjetësisë, kështu që nuk është e rrezikshme të pranosh që një nënë kujdeset për fëmijët e saj kudo që të jetë. Një lidhje që ndoshta nuk është e mundur të shpjegohet me koordinatat e racionalitetit, por përkundrazi ajo që ne e quajmë dashuri, nuk është një formulë matematikore. Është diçka që ka aftësinë të shkojë përtej fjalëve, të jetë atje, edhe kur një pjesë e saj përfundon udhëtimin në tokë. Ajo është drita që do të ndriçojë, ngrohë, udhëzojë. Gjithmonë.
