Kur në Los Angeles u njoftua për herë të parë qëndrimi në shtëpi si përgjigje ndaj pandemisë së koronavirusit, menjëherë pata një ndjesi paniku që më rrëqethi të gjithë trupin. Çfarë do të thoshte kjo për mua, si një vajzë e vetme që e ka jetën përpara? Versioni “e patrembur”, “e pavarur” ra shumë shpejt dhe u zëvendësua nga dikush që kishte zili të gjitha çiftet që kishin dikë për të kaluar këtë periudhë të vështirë.
Fatmirësisht, ai mendim nuk zgjati shumë. Brenda disa ditësh, ndoqa hapin e distancimit social. Kaosi i përditshëm i jetës së zakonshme në qytet kishte ikur dhe në vend të tij ishte një version më i ngadaltë, për të cilin kisha pasur vërtet nevojë. I ngadaltë, më i thjeshtë dhe shumë më i qetë. Fillova të punoja nga shtëpia dhe pa planet e zakonshme të punës, kisha shumë kohë për të rivlerësuar disa aspekte të jetës sime. Më në fund, isha në gjendje të përqëndrohesha në diçka që kisha harruar për një kohë: veten time. Dhe u ndjeva vërtet mirë.
Çfarë bëra? Bleva disa pesha për stërvitjet në shtëpi; ua dërgova recetat miqve të vjetër dhe u regjistrova në klasa vallëzimi në internet. Shpejt, po e kaloja kohën e lirë duke u ushtruar dhe kujdesur për trupin, duke bërë gjëra që nuk i kisha bërë kurrë më parë si praktikimin e baletit, dhe duke shijuar ushqimet e gatuara në shtëpi për vete. Ndihesha e fuqishme dhe shpejt fitova vetëbesim.
Nëse urdhri i qëndrimit në shtëpi do të ishte imponuar disa muaj më parë, gjërat do të kishin qenë në mënyrë drastike ndryshe për mua. Isha ende në lidhjen time të fundit, e cila ishte shumë dinamike, madje edhe me vrap për pica nga mesi i natës deri te mëngjeset dembele ku palestra nuk dukej edhe aq e rëndësishme. Këto zakone, e di, nuk do të më kishin shërbyer gjatë distancimit shoqëror. Të qenit në marrëdhënie do të më kishte penguar të ulja ritmin dhe të mendoja për atë që më bën vërtet të lumtur. Përkundrazi, tani ndihem më e lidhur se kurrë me veten. Kam fituar një ndjesi të re pavarësie - një më të thellë seç kam ndier më parë. Dhe i bëra të gjitha vetë.
Nuk ke nevojë të mësosh diçka të re, të ushtrohesh çdo ditë ose të pjekësh bukë më banane që të ndihesh e plotësuar gjatë qëndrimit në shtëpi, por duhet të kuptosh se çfarë është më e mira për ty gjatë kësaj kohe. Për mua, të mësosh të jesh vetëm nuk është sinonim i të qenit e vetmuar. Kjo është jashtëzakonisht e rëndësishme për t’u dalluar. A kam akoma zili dhe tani kur shoh fotot e miqve të mi që janë çift në mediat sociale? Sigurisht, s’mund të jem hipokrite! Por kryesisht ndihem me fat. Unë duhet ta kaloj këtë kohë ashtu siç dua dhe në fund të ditës, e di që zemrës sime beqaria i duhej tani.
Ndërsa disa biznese dhe plazhe kanë filluar ngadalë të rihapen në LA, unë shoh një dritë në fund të këtij tuneli akoma shumë të gjatë. Ndërsa mund të ketë edhe ca valë të tjera përpara, unë e di se askush tjetër nuk do t’i dëshironte ato stuhi më shumë sesa unë./B. ROBIDOUX
