Kur ishim të vegjël, na mësuan të thoshim “Mirëmëngjes”, “Të lutem” dhe “Faleminderit”. Ishte një çështje e edukimit të mirë. Sot, duket se këto fjalë të vogla magjike janë zhdukur bashkë me buzëqeshjen e njerëzve. Në realitet, pas këtyre fjalëve të thjeshta të harruara, ka një fenomen shumë më serioz që po përhapet: mirësia po zhduket ngadalë nga bota.
Kur ishte hera e fundit që patë një buzëqeshje në zemrën tënde, nga ato buzëqeshje të ngrohta si një përqafim, që ju japin ndjenjën se keni marrë diçka shumë të bukur. A ju kujtohet? Dhe kur ishte hera e fundit që i dhatë një buzëqeshje si kjo dikujt?
Mirësia është virtyt i guximtarëve
Është e vërtetë, bota është një vend i keq, jeta është stresuese, të gjithë kanë problemet e tyre e kështu me radhë, por nëse bota është një vend i zymtë dhe gri, kjo sepse ne e projektojmë atë që kemi brenda vetes. Të qenit i sjellshëm, në të vërtetë, nuk do të thotë të jeni njerëz të dobët! Të mendosh se mirësia është shprehje e dobësisë është një gënjeshtër e madhe dhe vetëm njerëzit me zemër të thatë mund ta kultivojnë një gënjeshtër të tillë. Duhet të jemi të fortë që të jemi të mirë.
Mirësia lind atje ku ka guxim: në zemër, ku virtytet janë të lidhura ngushtë. Sepse në këtë botë ku përhapet indiferenca, ku njerëzit preferojnë të filmojnë fatkeqësitë me telefonat e tyre celularë në vend që të ndihmojnë, ku ka një kult egoje krejtësisht të pabalancuar, të qenit i sjellshëm është një akt i vërtetë guximi.
Duhet të jemi të fortë që të jemi të mirë
Është e lehtë të jesh agresiv, sarkastik: vetëm t’i japësh zë instinkteve më primitive pa i bërë ato të zhvillohen, por kjo tregon se në realitet jemi të mbyllur, të paaftë për t’u hapur ndaj botës, të paaftë për t’u vënë në dyshim; na tregon sa keq jemi brenda. Ky agresion i lirë demonstron lodhjen që kemi për të kërkuar vendin tonë në botë, prandaj shfaqim dhimbje: është dhimbja që flet, një dhimbje e brendshme që i bën jehonë plagës së vjetër dhe nevojës së pandërgjegjshme për të mbrojtur veten nga bota ose ndoshta nga vetja.
Ne bëhemi njerëz të thatë, bëhemi kritik, nuk jemi në gjendje të shohim tek tjetri bukurinë, sepse ne nuk mund ta shohim atë tek vetja jonë. Ne përpiqemi të prishim, të shkatërrojmë të tjerët, me fjalë dhe pastaj me gjeste; ne ndotim veten me emocione që kthehen kundër nesh. Ne refuzojmë të shohim se si mund të jemi më të qetë në jetën tonë të përditshme, nëse vendosim vetëm të heqim dorë nga hidhërimi që vetëm na shqetëson dhe jo ai barak i varfër, tek i cili kemi urdhëruar një kafe pa thënë edhe përshëndetje.
Eulogjia e ligësisë së lirë na shkatërron
Për vite me radhë, media na ka mësuar që t’i japim zë instinkteve tona më të ulëta, duke i ushqyer ato të të gjitha llojeve. Ne përqendrohemi në rrjetet sociale për të rimarrë shikueshmërinë e vogël që kemi humbur në botën reale, për të ngushëlluar veten, për të siguruar që ne ende “shihemi”, ndjehemi të gjallë. Sepse atje, askush nuk na buzëqesh më, askush nuk na sheh.
Kemi humbur kontaktet njerëzore me njerëzit: ne preferojmë të na shkruajnë në facebook sesa të takohemi për të biseduar rreth një kafeje. Ne hedhim në botë plehrat tona të emocioneve të rënda që mbartim dhe pastaj ankohemi nëse mbeturinat kthehen tek ne si një bumerang.
Bota është e uritur për veprime dashamirësie
Të thuash se ne të gjithë jemi të mirë, por nëse flasim për të qenit i sjellshëm, pa ndjenjën e nevojës urgjente për t’u përulur para njerëzve të tjerë për të mashtruar veten tonë se është më pak e neveritshme, atëherë nuk ka asnjë.
Sidoqoftë, një veprim i thjeshtë i mirësisë mund të ndryshojë ditën tuaj, ai vepron si një flakë: mund të sjellë dritë ose t’i japë një ngrohtësi të vogël dikujt, por mbi të gjitha mund të shumëfishohet me pak: një flakë e vogël mund të ndriçojë miliona qirinj. Njëra është e mjaftueshme për ndryshuar mënyrën se si i shohim gjërat. Të jesh i mëshirshëm do të thotë që ne të hapim veten tonë ndaj tjetrit, në botë, që të njohim se ekzistenca e tij është po aq e rëndësishme sa e jona. Të jesh dashamirës do të thotë të jesh i pranishëm: këtu dhe tani.
Mirësia është një mënyrë për të qenë që na bën të veprojmë në botë, është ajo që na lejon të ecim përpara, si qenie njerëzore dhe të mos mbytemi në egon tonë; sepse në qoftë se unë mund të buzëqesh me zemrën time, nëse mund të them një fjalë të ndjeshme dhe të thellë, nëse mund të komunikoj me njëri-tjetrin ngrohtësinë njerëzore, kjo do të thotë përtej meje, për mua ka edhe ne.
Dhe nëse ka një prej nesh, bota ende ka shpresë.
