Dhimbja e trupit lehtësohet me ilaçe ndërsa ajo emocionale është më e vështirë, sepse vjen nga brenda, vjen nga aty ku shumë pak guxojnë të hyjnë. Qenieve njerëzore u jepet fuqia për të arsyetuar, reflektuar, kujtuar, planifikuar dhe ndjerë botën, njerëzit dhe jetën.
Kemi mendime, ku gjithçka që duam përshtatet.
Ndoshta ekziston një ndërlikim që na shoqëron: ai i njohjes se si të dallojmë se çfarë duhet të mbahet dhe çfarë duhet të hidhet. Fatkeqësisht, ne kemi një strukturë të jashtëzakonshme në mirëmbajtjen e gjithçkaje që është negative për ne, të gjitha fjalët e pakëndshme që na hedhin, të gjitha dështimet që shënjojnë udhëtimin tonë. Nga ana tjetër, ne kemi tendencë të harrojmë komplimentet e marra, buzëqeshjet, gjërat që funksionuan.
Nëse na pyesin se çfarë është e gabuar, menjëherë do të rendisim fakte pafund, megjithatë, nëse dëshironi të dini se çfarë ishte e mirë, me siguri do t’ju duhet një kohë e gjatë për t’u përgjigjur dhe ne do të jemi në gjendje të kujtojmë vetëm disa gjëra. Fakti është se ajo që dhemb bëhet e fortë dhe dhemb shumë thellë. Ne mbajmë shumë dhe çdo gabim bëhet diçka e madhe. Sa i përket suksesit, ne mendojmë se ai nuk është gjë tjetër veçse një detyrim nga ana jonë.
Nëse marrim një rezultat të lartë në provim, nëse i arrijmë qëllimet e ditës së punës, ne mendojmë se kemi bërë atë që duhej, nuk ka asgjë të pazakontë. Kur ne dështojmë, vjen dhimbja dhe faji. Është për t’u habitur se si ne jemi në gjendje të hedhim poshtë veten, të pastrojmë vetëvlerësimin tonë, të sabotojmë veten. Kuptimi i kundërt i kësaj fitohet vetëm kur e detyrojmë veten të veprojë ndryshe, kur praktikojmë të duam më shumë atë që jemi, çfarë bëjmë, çfarë kemi arritur.
Duhet të jetë e natyrshme që ne ta vlerësojmë veten, por nuk është kështu. Për fat të keq, gjëja më e zakonshme është që ne e shohim veten më të vegjël dhe kjo është një nga arsyet që shkakton dhimbje emocionale. Ne përqendrohemi në atë që ishte e keqe dhe ushqejmë ndjenjën e humbjes, gabimit dhe rrjedhimisht fajit. Si rezultat dhimbja rritet, sepse ne bëhemi të dobët dhe nuk kemi dëshirë të shohim se ka edhe gjëra të mira, që ka dhe nga ata që na pëlqejnë, që fillimet e reja ekzistojnë dhe janë të mundshme.
Ne duhet të përballemi me errësirën tonë, të pranojmë gabimet dhe të korrigjojmë sjelljen tonë, në mënyrë që ta kapërcejmë, të ecim përpara dhe të përqafojmë mundësi të reja. Ne duhet të kuptojmë se dhimbja do të kalojë dhe nuk mund të mendojmë se çdo gjë ka mbaruar përgjithmonë, se asgjë nuk ka rëndësi dhe asgjë nuk do të funksionojë.
Nëse është e nevojshme, duhet të kërkojmë ndihmë profesionale. Të kërkosh ndihmë është pjesë e njerëzores që të gjithë kemi brenda.
