Fëmija nuk e di se asgjë nuk zgjat përgjithmonë. Normalisht ai mendon se çdo gjë që i pëlqen zgjat dhe mbetet përgjithmonë. Fëmijët ashtu si të gjitha qeniet e gjalla, lindin për të jetuar dhe të paktën deri në tre vjet jetë mohon çdo formë zhdukjeje përfundimtare. Nëse ai vendos një marrëdhënie të mirë me gjyshërit e tij, ai do të mendojë se gjithçka që po kalon nuk do të përfundojë kurrë.
Kushdo që është besimtar mund të thotë mesazhe të shpresës si: Një ditë, të gjithë do të takohemi në Parajsë. Kështu që mund t’i shpjegoni se ai person që ka vdekur për shembull është nisur në një udhëtim të gjatë dhe nuk do ta shohim përsëri për një kohë të gjatë.
Vdekja e një prindi, sidomos humbja e nënës është përvoja më e dhimbshme që një fëmijë mund të përballet për shkak se mungon një pikë e fortë në jetën e tyre, një person i cili i ka dhënë sigurinë që i mungonte.
Procesi i pranimit të vdekjes, si për të rriturit, është i ngadalshëm dhe gradual dhe zhvillohet gjatë gjithë jetës. Fëmijët, edhe në qoftë se e kuptojnë se mami ose babi nuk mund të kthehen, vazhdojnë të dëshirojnë dhe të imagjinojmë praninë e prindit.
Kujdes nga fajësia, që është një qëndrim tipik. Ndonjëherë fëmijët frikësohen se shkaktuan vdekjen e prindit me sjelljen e tyre. Herë të tjera ata ndjehen fajtorë sepse mbijetuan (ndoshta një aksident). Në raste të tjera ata ndjejnë zemërim: “Nëna ishte e keqe, ajo u largua dhe na la vetëm”.
Në këtë grup të ndjenjave roli i të rriturve është që t’u sigurojnë se ndjenjat e tyre janë normale, duke ndihmuar ata për të ndarë dhimbjen e tyre, duke kujtuar personin e zhdukur dhe duke diskutuar problemet konkrete dhe reale si rutina e përditshme: “Kush do të më çojë në shkollë?”
Ne duhet ta transmetojmë seriozisht gjendjen njerëzore te një fëmijë: se asgjë nuk zgjat përgjithmonë, por në këtë rrugë ajo kërkon gradualitet. Nëse fëmija bën pyetje, mos u bëni të paqartë dhe mos u përgjigjni se “do ta kuptoni kur të rriteni” ose “është shumë e vështirë për ju”. Duhet t’u jepni përgjigje me delikatesë, mos e fshihni temën.
