Njerëzit po largohen. Po largohen nga pranë jush, nga jeta juaj, nga bota juaj. Ata largohen dhe bëhen kujtime diku në thellësi të mendjes. Mendime të shpërndara dhe fytyra të paqarta, pa ngjyra dhe aroma. Ata ju lënë vetëm një ndjenjë, secila unike, të asaj që ai ishte në gjendje t’ju trajtojë për sa kohë që ishte në rrugën tuaj.
Njerëzit po largohen dhe nuk mund të bëni asgjë për këtë. Askush nuk mund të bëjë asgjë. Momente gëzimi, momente humbjeje. Një tren ku jeta shkon lart e poshtë me konvikte të panjohura dhe nisje të papritura. E/i rrënjosur në vendin tënd, shikon nga dritarja stacionet dhe qëndron e/i palëvizur. Ashtu si makthet që ju gjejnë natën duke u përpjekur të bërtisni dhe të mos lëshoni zë.
Po largohen ata që kanë ardhur për të mirë. Ata që ju mbushin me dashuri dhe mirësi. Ata me të cilët ndjeni ditët më të bukura dhe gotat gjysmë të mbushura. Ata, zëri i të cilëve ju qetëson dhe këshillat e tyre ju çojnë një hap më tej. Zhduken dhe humbasin dhe as nuk mund të zemërohesh e as të bësh asgjë për këtë. Mund ta durosh vetëm.
Është e vështirë humbja. Hendeku është i madh. Ato janë vrima brenda jush që do të qëndrojnë gjithmonë ashtu. Bosh. Ata nuk shtypen, nuk mbulohen, nuk bëhen. Kanë mbetur vrima. Askush tjetër nuk mund ta plotësojë boshllëkun e mbetur/e lënë. Nuk ka asnjë zëvendësim, as alternativë. Njerëz unikë, unikë dhe boshllëku, zbrazëtia që ata lënë me ikjen/zhdukjen e tyre.
Nuk luftohet dënimi. Nuk tejkalohet, nuk harrohet. Pavarësisht se sa kohë kalon, pavarësisht se sa ndryshojnë fytyrat, gjithmonë një moment, një skenë, një erë/aromë, një frazë, do të vijë të tingëllojë zilen e kujtesës tuaj personale/do të bjerë zilja brenda jush. Do mbani mend. Nuk ju ka mbetur asgjë tjetër për të bërë, askund për t’u kapur. Vetëm do mund të mbani mend. Mos harroni dhe prekni për disa sekonda personin që keni humbur.
Ju kujtohet dhe buzëqeshni. Ju kujtohet dhe qani. Sa të qeshura, sa grindje keni ndarë. Sa herë kishte të drejtë dhe sa herë u tërhoq nga kryeneçësia juaj. Askush nuk u kujdes për ty në atë mënyrë. Nuk ka rëndësi se sa i interesonte. Ajo që ka rëndësi është se si u kujdes dhe këtë “si” nuk mund ta gjesh përsëri. E thamë. Boshllëqe unike. Mënyra se si u krijuan është gjithashtu unike.
Njerëzit me të cilët jeni lidhur po largohen. Ata të cilëve u dhatë më të shumtën” tuaj dhe që ishin të kënaqur me “të paktat” tuaja. Ata që folën në zemrën tënde dhe dëgjuan sytë e tu. Intimiteti dhe siguria që keni ndjerë me ta është zhdukur. Ata përshtaten/humbasin në një valixhe së bashku me të gjitha dhuratat e tjera që sollën kur hynë në jetën tuaj.
Qëndroni vetëm tani për të pyetur pse. Numëroni plagët dhe refuzoni të lëvizni përpara. Askush nuk do të jetë si ata që “u larguan”. E dini atë dhe ju dhemb më shumë. Si të veprojmë me vdekjen? Si të kthehemi pas në kohë? Si t’i japësh jetë diçkaje që pushton pavdekësinë brenda teje?
Njerëzit që do më shumë largohen. Thua sikur një forcë magjike i kishte dërguar për pak kohë. Aq sa të shohësh të mirën dhe të mos bësh kurrë kompromis me asgjë më pak.
Ikin ata që ju deshën më shumë. Ata largohen por ju lënë një pjesë të dashurisë së tyre në mënyrë që të mund të ecni në momentet që ju mungojnë.
Ata largohen por të paktën…, erdhën.
