Të kaloni një kohë të këndshme dhe të lumtur. Bëhuni me njerëzit që i doni dhe që ju duan. Të shijosh gjithçka që është e mirë.
T’i shohësh gjërat me optimizëm. Të thithësh çdo minutë, çdo moment. Për të krijuar kujtime.
Jeta janë momente. Jetoje atë!
Ndonjëherë, natyrisht, ulem dhe mendoj.
Dhe çfarë ndodh nëse dikush nuk mund të jetojë në këto momente, për një arsye apo një tjetër? Nëse ai nuk mund të jetë më, me njerëzit që i do dhe që e duan? Nëse është larg nga gjithçka e bukur? Ç’bëhet sikur gjithçka që ai sheh përreth tij është shkatërrim/humbje? Nëse çdo minutë, çdo moment, ata e gjejnë atë më të lodhur në luftën e tij? Nëse të gjitha kujtimet që ai krijon, një person racional/i arsyeshëm nuk mund t’i durojë ato?
Çfarë momente është atëherë jeta nëse bën diskriminim? Nuk them, ka edhe nga këto. Por a mund ta përcaktojnë ato vetë jetën?
Jeta është momente. Kështu thonë.
Por ju e njihni/e dini o njerëz…
Të gjithë gabojnë, ata që e thonë.
Jeta nuk është momente.
Kalim është…!
