Përballja me një divorc pasi keni fëmijë nuk ka gjasa të jetë pjesë e planeve të jetës së askujt. Sidoqoftë, nganjëherë marrëdhëniet prishen aq shumë sa, me apo pa fëmijë nuk ka zgjidhje tjetër përveçse të ndaheni. Kjo situatë padyshim që do të ndikojë tek fëmija, por sasia e traumës që ata do të përjetojnë varet, pjesërisht, nga mosha që ata kanë në momentin kur divorcoheni.
Sipas psikologut të fëmijëve Dr. Scott Carroll, nëse një divorc ndodh kur një fëmijë është i vogël, ka të ngjarë që vetë trauma e divorcit të jetë nominale. “Ndoshta e vetmja moshë ku mund të thoni se nuk ka ndonjë ndikim domethënës është nën dy”, shpjegon ai. Kjo është kryesisht e lidhur me zhvillimin e aftësive njohëse të një fëmije para moshës 3 vjeç. “Edhe fëmijët 2 vjeç kanë memorie, kështu që ata janë të vetëdijshëm për ndryshimin në një nivel emocional sesa në atë njohës. Thjesht një figurë nuk është atje,” thotë Carroll.
Pas moshës 3 vjeç, potenciali për traumë emocionale duket se arrin kulmin rreth moshës 11 vjeç. Në këtë pikë, fëmijët kanë pasur një duzinë e gjysmë vite për të kuptuar domethënien e marrëdhënies së prindit të tyre. Ata kanë zhvilluar lidhje të thella me të dy prindërit dhe familjen si një njësi. Në të njëjtën kohë, atyre u mungon pavarësia dhe janë thellësisht egocentrike, gjë që i bën ata të brendësojnë prishjen e familjes.
“Shkurorëzimi në vetvete nuk është pjesa më e vështirë,” shpjegon Carroll. “Pjesa më e vështirë është konflikti.” Ky konflikt bëhet veçanërisht i dëmshëm nëse ndodh para fëmijëve. Më keq akoma është kur prindërit komunikojnë përmes fëmijës ose shajnë ish-partnerin e tyre. Në rrethanat më ekstreme, thotë Carroll, një divorc mund të jetë edhe i dobishëm. “Nëse kishte shumë konflikte, ndonjëherë divorci është si një lehtësim”.
Para pubertetit, trauma e divorcit mund të përkeqësohet edhe nga një prind i cili thjesht pushon së qeni prind. Një divorc që çon në mungesë të kontaktit, mund të bëjë që një fëmijë të ndjehet sikur i mungon një pjesë e vetvetes. “Gjëja më e keqe për një fëmijë është nëse, pas një divorci, një prind thjesht nuk është i përfshirë”, thotë Carroll. “Nëse doni të shihni një fëmijë në depresion, shikoni se çfarë ndodh kur një prind nuk shfaqet.” Përsëri, shpjegon ai, kjo është e lidhur kryesisht me tendencat e tyre egocentrike. Është e natyrshme që një fëmijë me një prind që mungon të pyesë: “Çfarë nuk shkon me mua që nuk më do?”
Gjërat ndryshojnë vërtetë ndërsa fëmijët hyjnë në adoleshencën e tyre. Me pubertetin shtohen aftësitë për të menduar në mënyrë kritike, si dhe një shtytje më e fortë drejt një identiteti të pavarur që nuk është aq i lidhur me familjen.
“Sapo një fëmijë të kalojë pubertetin, ka më shumë mundësi për të pranuar dhe kuptuar divorcin e një prindi,” shpjegon Carroll. “Unë kam pasur adoleshentë që avokojnë për divorcin e prindërve të tyre. Ndonjëherë ata janë më të zgjuarit në dhomë.”
E rëndësishmja, thekson Carroll është se fëmijët janë mjaft elastikë, veçanërisht nëse ishin të shëndetshëm psikologjikisht para divorcit. Mund të duhet rreth një vit apo më shumë për të qarë dhe rregulluar, por shumica e fëmijëve, në fakt, përshtaten me realitetin e tyre të ri.
Ata ndihmohen nëse prindërit punojnë për të mbajtur larg nga fëmija i tyre konfliktet e tyre rreth bashkë-prindërimit. Mund të jetë e vështirë, dhe të jesh i suksesshëm mund të kërkojë këshillim për divorc. Por prindërit duhet të kuptojnë, që sa më mirë të komunikojnë me njëri-tjetrin, aq më mirë do të jetë fëmija i tyre.
“Mësoni të punoni së bashku. Sepse jeni prindër. Ju keni për të punuar së bashku”, thotë Carroll.
