Punë argëtuese dhe delikate, e nënkuptuar për marrëdhënien: tango është gjithashtu njësoj. Vetë teknika, e imponuar simbolikisht aludon në një mënyrë harmonike të të qenit së bashku në jetë: pesha e secilit valltar zhvendoset përpara, në takimin me tjetrin dhe së bashku çifti fiton “boshtin” e tij ose qendrën e gravitetit.
Përqafimi (pozicioni i krahëve dhe i bustit) mund të ndryshojë, por gjithmonë ruan qëndrueshmërinë e lëvizjes, të harmonisë së lëvizjes së bashku; kur janë të mbyllura, njëri gjoks përkundrejt tjetrit, të dy partnerët e perceptojnë më mirë njëri-tjetrin dhe janë në gjendje të lëvizin këmbët më shpejt. Në përqafimin e gjerë (në të cilin valltarët mund të largohen në një distancë të barabartë me atë të krahut të tyre), hapësira lejon individualitet dhe punë më të madhe, lëvizje më të artikuluara dhe më të pasura në këmbët e tyre.
Në tango ka një udhëheqës: tradicionalisht mashkullin. Ka nga ata që e lënë veten të drejtohet nga gruaja. Dhe e bukura është se të dy dinë të shprehin, interpretojnë edhe rolin tjetër. Irene Thomas dhe Larry Saëyer, në librin e tyre Tundimi ndaj Tangos, e përshkruajnë udhëheqësin si ai që duhet të dijë të “udhëheqë me besim dhe ndjeshmëri” (“drejtimi i tij është një lloj argumenti bindës që ai i paraqet partnerit të tij dhe për të cilin ai pret një përgjigje”) ndërsa ata që e lënë veten të drejtohet duhet të dinë të” ndjekin me ndjeshmëri dhe siguri”.
Të gjitha këto aspekte e bëjnë tangon jo vetëm argëtim të mirë, një mënyrë për të kaluar kohën duke bërë lëvizje në ritmin e një muzike të këndshme dhe melankolike, por gjithashtu një strategji të mirë për:
Të matur veten në marrëdhëniet midis mashkullit dhe femrës
Të vëzhgojë veten në aftësinë e dikujt për të udhëhequr
Të braktis veten në besim aktiv, në ndërtimin e një shtegu
Të mësoj të menaxhojë dhe njoh ndërrimin e roleve dhe aktiviteteve
Të shikojë shumësinë e shprehjeve të mundshme
Të perceptojë ndryshimin midis afërsisë dhe kontaktit dhe pasurinë e mundësive shprehëse dhe forcës që lejojnë të dy situatat kur dhe nëse dikush është në harmoni.
Nuk është e lirë. Por në më shumë detaje, tango është një mënyrë “intime” për t’u afruar, lejon një intimitet që vjen nga lidhja e nevojshme për të kërcyer së bashku në një mënyrë harmonike. Për këtë, e luajtur nga dy njerëz që janë së bashku në jetë, është e përsosur: mund të shtojë momente me intensitet të fortë dhe romancë.
Laurie Hawkes, një psikoterapiste franceze që përdor tangon si terapi, vërejti se – për shumicën e grave – intensiteti dhe cilësia e emocioneve të përjetuara gjatë vallëzimit (në harmoni me një burrë) ka të njëjtin “ton” si të biesh në dashuri; burrat e përshkruajnë këtë ndjenjë si “diçka magjike”.
Pra, për ata që dëshirojnë të kërcejnë jo me partnerin e tyre apo sentimental, një paralajmërim: të jenë të kujdesshëm për të mos ngatërruar (me gjëra të tjera) emocionet e forta dhe të thella, kënaqësinë dhe sensualitet që lejon vetë tango.
Vallëzimi i tangos jep një vitalitet të ri. Në një nivel energjik, sigurisht që mund të thuhet se stimulon chakrën e dytë, argëtimin dhe kënaqësinë, intensitetin e pasionuar, por gjithashtu ka një efekt të përgjithshëm gjallërues. Trupi bëhet më tërheqës, më i lëvizshëm. Nuk është vetëm një përshtypje: një studim i kryer në Brazil mbi tangon si një terapi për të moshuarit, ka treguar se si ky vallëzim ndihmon për të kapërcyer kufizimet fizike, intelektuale dhe emocionale dhe gjithashtu rolet konvencionale të atribuara nga shoqëria.
Në fillim, qasja ndaj tangos mund të duket e vështirë dhe, nëse e mësoni me partnerin tuaj sentimental, mund të bëhet një rast për tensione të vogla, por nuk ka pse të shqetësohemi: kjo thjesht do të thotë që tango fillon të “lëvizë” modelet tona të marrëdhënieve, ngurtësinë tonë të fituar nga nevoja dhe të zhytur nga mjedisi kulturor. Nëse nuk bëhet ves, do të sjellë virtyte të reja për vete dhe në çift.
