Si një shakullinë, zemërimi na pushton, ndonjëherë dëgjojmë fërshëllima para se të vijë, gati si një ftesë për t’u strehuar, herë të tjera vjen si një tërmet i papritur që na trondit me forcë të madhe dhe gjithashtu trondit gjithçka përreth.
Pse zemërohemi? Çfarë na tregon zemërimi ynë?
Zemërimi është një rojtar që na paralajmëron për praninë e rrezikut, dikush ose diçka po përpiqet të ngjitet mbi muret tona, vetë muret që ne kemi ngritur për t’u mbrojtur janë në rrezik. Nuk është e rëndësishme që dikush të na sulmojë për të na zemëruar, shpesh mjafton që të shikoni përtej mureve, të shikoni atje ku nuk ju lejohet të shikoni. Kjo metaforë mund të na ndihmojë të kuptojmë se çfarë, në një mënyrë krejtësisht individuale dhe iracionale, ndez zjarrin e zemërimit, cili vend i brishtë dhe i fshehur rrezikon të pushtohet. Dhe këtu është reagimi i mbrojtjes, një reagim që ndonjëherë mund të duket joproporcional me rrethanat në të cilat shprehet.
Ne rritemi me një ide se çfarë është zemërimi, ne jemi pjesërisht të ndikuar nga kultura familjare e origjinës, ka familje në të cilat zemërimi pranohet, pothuajse i mirëpritur, ka të tjera në të cilat promovohet më shumë se çdo gjë tjetër; në ekstremin tjetër ka shtëpi ku zemërimi është i papërshtatshëm.
Ku jemi ne në gjithë këtë?
Kultura familjare ka peshën e saj, atëherë jemi ne, ne me përvojat tona të së kaluarës, me temperamentin tonë, me mënyrën tonë të reagimit ndaj asaj që ndodh rreth nesh, duke vepruar ndonjëherë me zemërimin tonë. Mund të ndodhë që disa njerëz të kërkojnë zemërimin tonë më shumë se të tjerët, kjo ndodh sa herë që zhgënjimi rritet.
Është e mundur që për shkak të disa ndërthurjeve aksidentale këta njerëz të prekin çelësat që të tjerët i shmangin ose madje as nuk i shohin; në këtë rast pyetja e përshtatshme për t’u bërë mund të jetë: “Cila plagë u prek?” – “Çfarë na zemëron?” në vend të “Kush na zemëron?” – padyshim që jo të gjitha rrethanat hyjnë në këtë kategori.
Në disa raste rritja në mjedise shumë konfliktuale ku zemërimi është emocioni mbizotërues mund të shtyjë disa njerëz të provokojnë zemërimin e të tjerëve, pasi kjo gjë i bën ata të ndihen të dashur, zemërimi është bërë një deklaratë dashurie, është demonstrimi për të ngjallur një reagim të fortë emocional tek tjetri. Në këtë rast të veçantë, zemërimi provokohet tek bashkëbiseduesi dhe në mënyrë paradoksale, ai nuk ngjall ofendim, por përdoret si konfirmim.
Ashtu si të gjitha ndjenjat e tjera, zemërimi luan një rol të rëndësishëm, ai shpesh promovon mbijetesën, sepse përfaqëson një burim të pafund energjie që secili e mbart brenda vetes, megjithatë, është një energji rudimentare, duhet të filtrohet që të jetë e dobishme dhe të jetojnë në harmoni me emocionet e tjera. Duke e konsideruar zemërimin si një emocion të gabuar si një mysafir të papritur nuk na ndihmon, nuk na lejon të shohim se çfarë funksioni pozitiv ka në rregullimin me mjedisin dhe cili është roli i tij në krijimin e një ekuilibri të nevojshëm midis emocioneve të ndryshme që ushqejnë jetën tonë të përditshme.
Një burim, por edhe një kufi i mundshëm që nuk është në gjendje të menaxhojë zemërimin e dikujt, duke përdorur metoda që krijojnë goditje të vazhdueshme të marrëdhënieve, ose përkundrazi, shtypin dhe gëlltisin këtë ndjenjë sa herë që ndodh, mund të jetë burim i një shqetësimi të fortë.
Marrëdhënia që secili prej nesh ka me këtë ndjenjë, tejet pasionante, është plotësisht personale, si një karakteristikë fizike për ta dalluar atë janë mënyrat që secili person përdor për të shprehur zemërimin e tij. Ky emocion mund të gjejë një shprehje të menjëhershme nga jashtë, një shprehje të dukshme dhe të zhurmshme, por gjithashtu mund të shprehet në mënyra më pak të dukshme dhe më të hollësishme në kohërat e mëvonshme. Zemërimi do të gjejë gjithmonë një mënyrë që ne të orientohemi duke përdorur vetëdijen ose do të ndërtojë një që mund të jetë i dobishëm për individin dhe mjedisin e tij.
