Jeta jonë e përditshme është një listë e pafund e detyrave që duhet të bëhen. Rutina në pritje fillon herët dhe, në moshë të re, ne tashmë jemi të mbushur me detyrime.
Truri ynë ende nuk është formuar në të gjithë plotësinë e tij dhe rutina shkollore tashmë na mbush me kërkesën e saj. Detyrat janë të imponuara dhe ne nuk kemi zgjidhje tjetër përveç se t’i kryejmë ato, duam apo jo.
Pas shkollës, na kërkohet të zgjedhim një profesion, shumë herët, kaq shpejt, saqë shumë bëjnë zgjedhje të pamatura që i çojnë në shtigje që më vonë e kuptojnë se nuk janë saktësisht ato që kanë ëndërruar për jetën e tyre.
Shumë prej nesh, deri para pak kohësh, ëndërronin pensionin, një ëndërr që sot duket e largët nga mijëra njerëz.
E vërteta është se të gjithë ëndërrojnë një pushim të merituar, të gjithë po kërkojnë një moment paqeje në të cilin nuk vendoset detyrimi i detyrave të shtëpisë dhe që nuk jemi subjekt i të njëjtave presione, me të cilat jetojmë pjesën më të madhe të jetës.
Arritja e kësaj faze do të thotë që pjekuria na ka trokitur, dhe bashkë me të ka ardhur paqja dhe pushimi i merituar, madje me shumë detyra që ende duhet të bëhen. Nuk duhet të presim pleqërinë për të jetuar në paqe.
Mosha e vjetër nuk duhet parë si një periudhë amullie, por një periudhë shpërblimi. Fatkeqësisht, pjesën më të madhe të jetës tonë e kalojmë duke përmbushur detyrimet, në përpjekjen e vazhdueshme për të jetuar një jetë vërtet të dobishme.
Nëse nuk ndalemi ndërsa kemi kohë, nuk do ta kuptojmë që vitet kanë kaluar dhe nuk do të përfitojmë nga ato që na janë ofruar falas, bota, planeti, deti, natyra me lumenjtë, liqenet, apo perëndimi i bukur i diellit.
Kështu që, mund të themi se më e pakta që mund të bëjmë për veten është të rezervojmë momente të përditshme në mënyrë që të shijojmë jetën në maksimum.
