Buzëqeshje? Rrallë dhe të shkurtra, gati të detyruara. Shaka? Në të vërtetë asnjëherë. Përkundrazi padurim. Nervozizëm dhe heshtje. Nëse do të ishte një vepër, do të mund të quhej ‘Vetëm’ në kohën e duhur dhe kjo është historia e shumë çifteve. Historia e vetmisë.
Historia e njerëzve që pavarësisht se jetojnë nën të njëjtën çati dhe ndajnë të njëjtin shtrat, në thelb janë njerëz të vetmuar. Vetmia e një çifti ka shikime të zbrazëta, mendime prej beqari dhe një ndjenjë të madhe të “çfarëdo qoftë, por jo…”. Ku kjo do të thotë durim, verbëri. Po, bëhesh shurdh dhe memec në mënyrë që të mos pranosh dështimin. Në këtë mënyrë ndihemi edhe më vetëm.
Çiftet martohen me vetmi
Takojmë çifte që kanë “martuar” vetminë në restorante. Ata janë ata që, ndërsa janë në tavolinë, i kushtojnë të gjithë vëmendjen ekraneve të celularëve të tyre. Ata që sheh duke ecur në heshtje, të humbur pas kush e di çfarë mendimesh. Ata që puthen fluturueshëm. Me buzë të ftohta dhe zemër diku tjetër.
Ndoshta vetmia është pak më pak e dukshme në dhomën e gjumit. Dialogu në intimitet nuk është domosdoshmërisht i nevojshëm. Por kjo nuk mjafton. Disa tërheqje fizike nuk janë të mjaftueshme për të vepruar si një ngjitës. Për t’ju bërë të ndiheni më pak vetëm. Megjithatë këto çifte qëndrojnë së bashku. Ata nuk i japin fund marrëdhënies edhe nëse nuk është dashuri e vërtetë. Ndoshta për lehtësi, apo sepse janë të kënaqur me ato që kanë?
Ka shumë që janë të kënaqur me atë “çfarëdo” për të shmangur vetminë. Dhe ata nuk e kuptojnë sa të vetmuar janë pavarësisht se janë çift. Mund të duket si një kontradiktë, por nuk është kështu. Në vend që të jemi “vetëm me veten”, ne preferojmë të jemi “vetëm në çift”.
Dhe ja, një mori shpirtrash të zbrazët, zemrash të thyera, mendjesh në konflikt enden nëpër botë. Të gjithë me të njëjtin sens humbjeje, edhe nëse mbajnë duart. Në vetminë e ëndrrave të tyre të pandara. Pa ndjeshmëri. Ata dëgjojnë muzikë, por duket se nuk i kuptojnë ato emocione. Ata i quajnë të çmendur, të dashuruarit që e shohin qiellin me një ngjyrë tjetër. Por në zemrat e tyre ata e dinë se ajo blu është ngjyra e qiellit të atyre që kanë vetminë në zemrat e tyre.
Ndoshta disa nga ata shpirtra herët a vonë gjejnë guximin për t’i dhënë fund një lidhjeje që nuk ka filluar kurrë. Guximin për të pranuar gabimin. Të shikojnë një marrëdhënie të fillojë dhe të mbarojë pa mësuar asgjë. Sepse nuk kishte asgjë. Sepse ishte vetëm vetmia.
