Një nga format më të zakonshme të sëmundjes mendore është mosmirënjohja. Ata që e konsiderojnë karakterizimin si të tepërt duhet të mendojnë sesi mund të jetë sjellja logjike dhe normale, kur shkel dorën që të përqafoi dhe të ofroi ndihmë. Fytyrat e shumta të injorancës manifestohen duke mos vlerësuar diçka që ju është dhënë për ta shijuar dhe shkatërruar atë, siç është ambienti. Kur ju është dhënë diçka me bollëk dhe nuk ndani asgjë me më pak të favorizuarit që kanë nevojë dhe mungesë. Kur nuk njihni asgjë në ata që kanë kontribuar në suksesin tuaj, përveçse veten.
Mosmirënjohës është ai që, pavarësisht se çfarë bëni për të, nuk është kurrë i kënaqur. Ai që fshin ato që kanë bërë të tjerët për të dhe kthehet kundër tyre kur të ndodh ndonjë gabim. Gjithmonë është e vështirë dhe e dhimbshme të pranosh që një nga njerëzit tanë do të përballet me ne si armik.
Është e vështirë të pranohet që një i afërm, partner, koleg, një mik mund të na tradhtojë, të na mashtrojë dhe të na dëmtojë, duke harruar besimin, dashurinë, bujarinë, kohën që i kemi kushtuar apo edhe sakrificat që kemi bërë për të. Por të mos harrojmë se Juda ishte gjithashtu një nga dishepujt e Jezuit.
Mosmirënjohja dhe injoranca nuk janë vetëm sjellje të këqia dhe shenjë e kohërave tona.
Të mos vlerësosh është një paaftësi mendore. Të mos jesh në humor të mirë për të rikthyer dashurinë ose ndihmën në një farë mase, në një farë forme, tregon varfërinë mendore dhe narcizmin. Dëmtimi i dyshimtë ndaj dikujt që ju ka trajtuar mirë konsiderohet një sëmundje e keqe e shpirtit që ka nevojë për trajtim.
Njeriu që ka një ndërgjegje të çaktivizuar gjen justifikime për çdo veprim të tij. Mungesa e empatisë për njerëzit e tjerë e bën atë të pamëshirshëm, egocentrik, toksik.
A është mungesa e arsimit një çështje gjenesh, përvojash? Padyshim që mjedisi mund të luajë një rol në psikikën dhe vlerat e individit. Mënyra se si ju kanë ushqyer dhe ju kanë trajtuar, ndikon në sjelljet dhe zgjedhjet e ardhshme në një farë mase. Arsyet janë të shumta dhe arsyetimet edhe më shumë.
Përveç përshkrimit të fenomenit, ajo që duhet të bëjmë është të marrim përgjegjësi personale për veprimet tona në këtu dhe tani. Secili prej nesh është i ftuar të përmirësohet dhe evoluojë veten me çfarëdo mënyre në dispozicion të tij.
Çelësi i konvertimit është introspeksioni, vetëdija dhe shpirtërorja. Njeriu ndryshon dhe lëviz përtej gjeneve, etiketave dhe përvojave nëse dëshiron dhe provon. Jeta ka kuptim vetëm kur fillojmë të zbusim instinktet dhe të ndriçojmë qoshet e errëta të ekzistencës sonë.
