Uroj të mos më harrosh kurrë, për të më ruajtur një vend përgjithmonë. Edhe nëse thoni se një përgjithmonë nuk ekziston, do të doja të bëje një përjashtim për mua. Do të doja të isha vetëm ai, përjashtim. Ajo monotoni që ke thyer, edhe nëse nuk e ke imagjinuar kurrë se do ta bënit, atë trazirë që kurrë nuk e kishe menduar se do ta ndjenit, një ditë e papritur, një e qeshur që bën shumë zhurmë, një rrahje zemre, një moment kur ju merr fryma.
Do të doja të isha thyerja e skemave, risia që nuk e prisnit, rreziku që nuk kishit llogaritur, jetën që duhet të jetoni akoma, imazhin e një gjëje të bukur dhe të vërtetë që jep drithërima, që është e frikshme si ferr, por nuk mund ta heqësh veten.
Do të doja të bëja përshtypje si një ëndërr e përsëritur, e cila nuk ta lë mendjen edhe nëse tani je zgjuar; si një parfum që nuk e dini nga vjen por ju kujton ditët e bukura, lirinë, një përkëdhelje të ëmbël, detin.
Unë dua të jem, për ty, vetëm kaq. Një moment i përjetësisë.
*Laura Messina
…dua të jem për ty…”vetëm kaq”…
Ashtu siç ti je për mua…
