Askush nuk është i detyruar të përmbushë pritjet e askujt, të gjithë kanë lirinë e tyre, mënyrën e tyre të jetesës dhe na takon të gjithëve ta respektojmë këtë gjendje. Kur e doni me të vërtetë dikë, duhet të mësoni ta respektoni ashtu siç është. Nuk është e drejtë që të përpiqesh të bindësh njerëzit përreth jush të jenë si ju, të kenë të njëjtat shije, të njëjtat zakone.
Secili prej nesh është i ndryshëm dhe i pasur në mënyrën e vet dhe nuk i takon askujt që të përpiqet të ndryshojë, por të mësojë të jetojë së bashku. Ne duhet të kërkojmë karakteristika të përbashkëta, në mënyrë që të krijojmë lidhje edhe më të forta dhe më të sinqerta të dashurisë dhe afeksionit.
Që nga mosha e hershme, ne jemi rritur në një shoqëri që këmbëngul të hedhë mbi shpatullat tona pritjet e botës. Shumë prindër përpiqen ende ta bëjnë fëmijën të ndjekë karrierën e tij ose të saj ose të ketë të njëjtat preferenca, madje pa dëgjuar cilat janë shijet e tij, pa e pyetur nëse fëmija dëshiron të ndjekë një rrugë të caktuar.
Në dashuri, kjo situatë përsëritet. Sa lidhje nuk kanë përfunduar sepse çiftet nuk ndajnë të njëjtat ide, sepse njëra nuk pranon sundimin e tjetrit mbi jetën e tyre? Ne mund të jemi vërtet të lumtur vetëm kur mësojmë të jetojmë në bashkësi, pasi janë marrëdhëniet që vendosim gjatë gjithë jetës ato që na motivojnë.
Është për prindërit tanë, për dashuritë tona, për njerëzit e rëndësishëm të jetës sonë të përditshme që u kushtojmë të gjitha sukseset tona, kështu që duhet t’i pranojmë ashtu siç janë dhe gjithashtu të kuptojmë se ata janë ndryshe nga njëri-tjetri. Gjithkush ka një mënyrë për të menduar, vepruar, jetuar. Ne nuk mund t’i detyrojmë të jenë ata që duam dhe për fat të mirë, nuk mund t’i detyrojmë të qëndrojnë me ne përgjithmonë.
Respektoni kohën, hapësirën dhe lirinë e njëri-tjetrit dhe lini që fati të kujdeset dhe të mbajë vetëm ata që janë vërtet të mirë për jetën tuaj.
