Kompleksi është armiku i së keqes. I keqi është i keq, duket. Buzët e holla, hunda e shtrembër, buzëqeshje e mërzitur. Kur ta takoni, të dini si ta shmangni. Personalitet tjetër ky i kompleksit, është qartësisht më i rrezikshëm. Ai shfaqet gjithmonë me mantelin e një njeriu krejtësisht normal. Ndonjëherë ftohtë. Njeri me interesa dhe me pyetje të pafundme për jetën tuaj personale. Kjo ju ngacmon.
Pse kaq shumë interes…? Natyrisht interesohet që ta bëjë jetën tënde personale ferr! Nuk dyshoni te ai në fillim, sepse disponimi i tij miqësor funksionon si pasqyrë…, verbuese!
Nëse jeni për nga natyra miqësor dhe i afrueshëm, e shkelni atë!
Synimet e tij nuk janë domosdoshmërish të këqija për ju, mos e merrni personalisht. Ata janë thjeshtë shumë të mirë për veten e tyre. Sepse, qëllimi shenjtëron mjetet, nuk ka asgjë të gabuar në këtë personalitet, sipas mendimit të tij gjithmonë.
Dinjiteti dhe personaliteti juaj, shtypen me atë lehtësi sikurse rrudhoset letra e kuzhinës. Problemi (të paktën juaji, sepse i tij nuk është vetëm një) fillon kur zbulon një tragjedi dhe kthimi i pajustifikuar i sjelljes së të tjerëve ndaj jush, ndërsa jeni duke pyetur veten si Marsiani se në çfarë po gaboni, befas një imazh i ndritshëm të zgjon nga letargjia.
Çoroditja e trurit ka kryer mrekullinë e tij. Ti si një klasik jo dyshues, vazhdon të flasësh për jetën tënde deri në momentin kyç universal që e kupton të ndalosh…, që të urrejë bota, më mirë përtyp…
Ajo që ju thoni transmetohet me shpejtësinë e dritës, pak më pikante dhe më shumë e shtrembëruar.
Çfarë është e gabuar me të?
Vetëvlerësim i ulët, fëmijëri e keqe, vëmendja jo e plotë e familjes, zbrazëtia apo pandershmëria dhe shumë më tepër…, që mund të dëmtojë shpirtin e një personi, në moshën e butë të fëmijërisë së tij.
Ku e gjeni njeriun me komplekse? Kudo! Lloji më i rrezikshëm është ai i mikut më të mirë!
Pamja e tij publike, në sipërfaqe, duket e përsosur, bazuar në standardet e modestisë dhe në thelb është e përsosur. Por ju e njihni atë kur ai ekspozohet në detajet e vogla, kur ai hyn në diskutime me zë të ulët dhe fillon me besim shigjetat e tij. Vërejtje të hidhura, mbushur me komente dinake. I padrejtë në karakterizime dhe i vogël në këmbëngulje për t’u preokupuar me veprimet e tjetrit.
Sa i denjë?
Njeriu kompleks nuk mund, dhe kurrë nuk do të mund të arrijë madhështinë dhe thjeshtësinë e personit karizmatik ose thjeshtë të njeriut normal. Ai është i vetëdijshëm për mosekzistencën e tij, nuk mund ta kapërcejë/honepsi dhe domosdoshmërish zgjedh mjete të pandershme për ta luftuar atë.
Sjellja e tij është problematike duke fshehur një personalitet të shqetësuar. Dallon nga zemërimi, inati që ai ka për të gjykuar dhe, edhe të mos ketë asnjë punë tjetër, nga vështrimi i përhershëm i veprimeve të të tjerëve.
Njeriu me komplekse mbart, përgjithmonë në humnerën e tij, papërshtatshmërinë e tij dhe vuan hidhur.
A keni vërejtur ndonjëherë një person të ndërlikuar, me komplekse, që të pranojë gabimet e tij, dobësitë e tij, të metat e tij? Përpara të tjerëve të paktën, kurrë! Tregon dhe deklaron perfekt. Zakonisht e ngatërrojmë çudinë me komplekset. Por nuk ka asgjë të keqe me çuditshmërinë.
Kompleksi, nga ana tjetër, shqetëson, është i bezdisshëm, shkakton probleme, çarje, situata të pakëndshme pikërisht sepse, për dallim nga një çuditshmëri e thjeshtë, imponohet me forcë.
A keni takuar një person me të vërtetë me komplekse?
E sigurtë që po! Ndoshta jo në të gjitha nivelet, por e keni parë atë. Ai nuk është duke luftuar. Preferoni të keni një vrasës para jush. Vrasësi të paktën do të të therë në vend. Kompleksi s’do ta bëjë atë, paraprakisht, ai të vret pas një shporte shpjegimesh, justifikimesh dhe pretekstesh. Dhe në fund, ai do të përpiqet të bindë tërë botën se e kishe ti fajin për vdekjen tënde…
Zgjidhja është një. Mos i kushtoni vëmendje! Qeshni me pretendimet e tij dhe i ktheni shpinën atij. Thjeshtë nuk ekziston!
